(vijim)
Nuk e kam kuptuar ndonjëherë se përse të diplomuarit në universitet, pas një kursi 3 ose 6 mujor bëheshin oficerë rezervistë dhe të tillë nuk ishin ata , që kishin bërë nga dy ose tre vjet ushtri. Ne, “të shkolluarit” ishim sipas Partisë më të aftë për të drejtuar “trupat”, apo i përkisnim një klase të privigjeluarish? Gjithsesi, kjo na vinte për shtat, se e kishim një lloj ideje se ]’ishin dy vitet e ushtrisë. Disa muaj nuk ishin keq nëse krahasoheshin me një minimum prej 24 muajsh. “Artin ushtarak”, që kishte ndryshuar nga ai i “ushtrisë së kazermave” tek ai i “tezave të zeza të rrëshqitjes” dhe kishte përfunduar në “gjithë populli ushtar” duhet ta përvetësonim në tre muaj dhe të ishim në gjendje të drejtonim një togë apo një kompani.
Nuk di nëse kishte ndonjë gjatë kursit tonë 3-mujor, që
donte të përvetësonte “artin ushtarak”, por mua dhe shokëve të mij nuk ju bëhej
vonë as për stërvitjen, as për mësimet dhe as për provimin, që duhet të jepnim
në fund të kursit. Ishte viti 1984 dhe edhe nëse nuk ishim kthyer në disidentë,
ishim totalisht indiferentë ndaj çështjeve të mbrojtjes së Atdheut. Nuk di nëse
kishim siguri, që nuk do na sulmonte njeri apo nuk na bëhej vonë edhe nëse na
sulmonin. Kishte filluar racionimi i ushqimeve dhe gjendja ekonomike e vendit
sa shkonte dhe keqësohej më shumë. Nuk kishim kureshtje as për përrallat me
NATO dhe Traktat i Varshavës, që thurrnin plane se si të shuanin “fanarin ndriçues
në brigjet e Adriatikut”. Donim vetëm të shtynim ato tre muaj të bezdishëm e të
fillonim punë për të marrë një rrogë.
Si oficerë rezervë duhet të bënim 21 ditë në vit “shërbim
ushtarak”, që përfshinte dy javë grumbullimi me trupat dhe një ose dy “alarme”
dhe një javë studim dhe rifreskim të mësimeve. “Alarmet”, që ishin prova të
gatishmërisë nëse sulmoheshim papritur nisnin me një trokitje pas mesnate, (që
alarmonte tërë familjen) dhe duhet të nxitoje të arrije në kohë atje ku ishte
“pika e hapjes” tek e cila kishe uniformën, paisjet dhe armën. Ato dy orë, që
na merrte ecja deri në pikën e hapjes, si dhe veshja, rrjeshtimi dhe e hipura në
makina për të shkuar në front, ishin të mjafta, që armiqtë të na ksihin bërë “bërlok”,
por Partia kishte një shërbim të lavdishëm kundërspiunazhi, që mësonte disa orë
para se kur do na sulmonin NATO-ja, Traktati i Varshavës apo ndonjë vend fqinj.
Kjo na siguronte se avionët do rrëzoheshin në kohë nga shërbimi kundërajror dhe
parashutistët, që do desantonin do ishin likuiduar nga ushtarët dhe forcat
vullnetare, që do kishin zënë me kohë qendrat e zjarrit.
Unë bëja pjesë në një brigadë artilerie, që do merrte pjesë
në luftime luftarake të zgjatura kundër “objektivave armike” në distancë dhe
ndaj tankeve armiq. Armatimet ishin kryesisht kineze, por kishte ende edhe topa
sovjetikë. Por si na kishin mësuar gjatë gjithë viteve që përgatiteshim
ushtarakisht, njeriu ishte mbi armën dhe jo arma mbi njeriun. Kjo na bënte të
kishim epërsi ndaj armiqve, që mund të kishin armë më të sofistikuara, por nuk
kishin në shpirt “zjarrin” që ndizte zemrat tona, se luftonim për të mbrojtur
Atdheun, socializmin dhe idealet komuniste. Në vitet ’80 nuk kishim më as
ndihmën e 700 milion kinezëve, që si të tjerët, kishin tradhëtuar
marksizëm-leninizmin.
Ajo që na bënte të ndjeheshim të sigurt, që nuk do kishte
luftë, nuk ishte as përgatitja jonë, as besimi në pathyeshmërinë e “popullit
ushtar”, por një ndjenjë se nuk do kishte luftë në Europë pas asaj ç’kishte
parë Europa gjatë Luftës së Dytë. Dhe duke përjashtuar përplasjet midis
grupimeve katolike dhe protestante në Irlandën e veriut, që përgjithësisht
ishin veprime terroristësh, në Europë nuk pati luftë deri në vitet ’90, kur
nisën luftërat në Jugosllavi.
Populli ynë, që nga një “popull ushtar” ishte populli më pak
luftëdashës në gjithë Europën. Për fat të mirë nuk ishin krijuar qarqe të
fuqishme ushtarakësh, të cilët mund të rrezikonin në çdo çast në një vend të
paqëndrueshëm vendosjen e një Diktature të djathtë ose të majtë. Oficerët e
liruar emigruan në masë dhe një pjesë hapën biznese të vogla ose u morrën me
kambizëm. E theksoj për fat të mirë,
jemi një vend ushtarakisht i dobët, dhe nuk kemi njerëz që t’ju marrë koka erë
dhe të krijojnë konflikte ushtarake me fqinjët. Ndoshta në urrejtjen për armët
dhe uniformat ndikoi për mirë edhe Partia jonë e lavdishme, që na mbajti në një
tension imagjinar të përgatitjeve për luftë.
No comments:
Post a Comment