“Përgatitja” jonë për luftë (2)

 

(vijim)

Me oficerët patëm pak të bënim edhe gjatë viteve të gjimnazit, kur filluam të “stërviteshim” ushtarakisht. Shkolla kishte një oficer, që ishte nëndrejtori ushtarak dhe një nënoficer, që ishte magazinieri i depos luftarake të shkollës, ku mbaheshin armët dhe të tjera paisje. Stërvitjen gjatë një dite të javës e bënin mësuesit tanë, që ishin edhe oficerë rezervistë. Kjo në dy vitet e para, se në dy vitet e fundit bënim një grumbullim tre javor, të veshur me uniforma ushtarake dhe me paisjet në kurriz.

Ne patëm “fatin” të na i bënte një mësues letërsie, që ishte lindur për oficer dhe që na i bënte të padurueshme ditën e ushtarakes, e cila për të tjerët ishte thuajse një ditë pushimi. Zelli “ushtarak” i Dh.K. ishte për t’u admiruar dhe nuk kujtoj gjatë gjithë viteve të së mesmes të kemi folur ndonjëherë me të për letërsinë. Vetëm për ushtrinë, Bashkimin Sovjetik dhe sportin. Ishte admirues i hapur i rusëve ( të kohës së Stalinit) edhe pse kjo nuk tingëllonte shumë mirë në kohët kur ne ishim në “luftë me revizionistët”. Nuk i përcolli dot asnjë nxënësi zellin e tij dhe besoj se bëri që ta urrenim më shumë përgatitjen luftarake.

Brezi para nesh dhe ata pas nesh kishin bezdi të madhe nga stërvitjet ushtarake. Flas për rininë e qyteteve, se ndoshta në fshat kishte shumë të rinj me dëshirën për t’u “veshur”, që t’i shpëtonin punëve të rënda të bujqësisë. 99% të kontigjentit të shkollave ushtarake ishin nga fshatrat dhe qytezat. Karriera ushtarake ishte gati e papranueshme për qytetarët. Kishte ikur edhe koha e kolonelëve dhe gjeneralëve, sepse prej vitit 1966, sipas modelit kinez, ishin hequr gradat në ushtri. Histori nga më qesharaket tregoheshin nga ata që kishin mbaruar shërbimin ushtarak dhe përgjithësisht njerëzit talleshin me ushtarakët. Pjesa dërmuese nuk i hiqnin uniformat as në stadium, kinema, vizita familjare, sa dukeshin të çuditshëm kur i shihje rrallë herë të veshur civilë.

Ishte kjo që ka ndikuar edhe në një lloj indifference që popullsia ndoqi spastrimet në ushtri të viteve 1974-75, ku ajo që u quajt “fshesa e hekurt” goditi jo vetëm oficerët madhorë, por edhe shumë e shumë të tjerë në pozita të mesme dhe të ulëta. Por pas këtij spastrimi përgatitja ushtarake e popullsisë civile u bë edhe më e shpeshtë dhe më e rëndë. Në çdo lloj ndërmarjeje dhe institucioni njerëzit u detyruan të bënin “dezhurne” 24 orëshe, me zarfe sekrete në sirtare dhe me një skemë të lajmërimit të “kontigjenteve” nëse do sulmoheshim. Tensioni i “mbrojtjes nga armiqtë“ ishte tërësisht artificial sepse nuk kishte asnjë lloj zhvillimi në Europë, që të justifikonte një gjendje të tillë, përfshi edhe instalimin e mijëra QZ në gjithë territorin shqiptar. (QZ ishin qendrat e zjarrit, që sot njihen si bunkerët.) Më shumë se paranoia e Diktatorit se do e rrëzonin nga jashtë, ishte frika e tij se njerëzit nën ndikimin e brendshëm mund të fillonin të shprehnin hapur pakënaqësitë nga shkurtimet e ushqimeve, që vinin si rrjedhojë e shkurtimit të ndihmave nga Kina.

Ne ishim pjesë e “gjithë popullit ushtar” dhe në universitet, ku bënim çdo vit 3 javë “zbor”, si dhe një herë në muaj roje tek depot e armëve në Qytetin e Studentit. Kishim nisur të kuptonim më shumë se ç’bëehej në vendit tonë “të çuditshëm” dhe të reagonim pasivisht ndaj urdhërave idiote të oficerëve. Për fat të mirë, shumica e pedagogëve, që përbënin shumicën e drejtuesve ushtarakë në zbore kishin të njëjtën ide ndaj marrëzisë të mbrojtjes nga NATO dhe Traktati i Varshavës. Kodrave të Mamurrasit dhe brigjeve të Droit shtynim ditët duke u shëllërur dhe duke u tallur me të gjithë ushtarakët e botës. Po përgatiteshim si një brez, që ishte tërësisht kundër çdo lufte dhe kundër çdo lloj arme. Nuk ndjenim asnjë kënaqësi as kur bënim qitje ndërsa oficerët vërdalloseshin mbi kokat tona duke bërë kujdes “të mos na ndodhte ndonjë ngjarje e jashtëzakonshme”.

(vijon)