Vendi ku jetoj, ose mosha, ose të dyja sëbashku, më kanë bërë të mos i trembem cilësorit “humbës”. Ne e përdorim më pak në shqip, nëse e krahasojmë me “loser” në anglisht. Madje Kadareja i ka dhënë një kuptim më të largët, tek esseja e tij “Eskili, ky humbës i madh”. Parapëlqejmë, që atë që humbet një garë apo një betejë, ta quajmë “i munduri”.
Ndonjëherë mendoj se dështimet më vijnë për shkak të mosçuarjes
deri në fund të një beteje, herë të tjera, që kam nisur beteja pa llogaritur
mirë forcat (që më bën një lloj Don Kishoti), por më të shumtën e rasteve
mendoj që kam i ndërgjegjshëm, që do humbisja.
“Fushat e betejës” kanë qënë blogu im, mediat sociale dhe
ato tradicionale në Shqipëri. Kam “sulmuar” kryesisht politikanët e korruptuar,
jam përpjekur të ndal ndërtimin e Kullës Vrojtuese në Korçë, kam kritikuar
Peleshin dhe Gollashin për fajet në ndërtimet në Korçë, kam dashur të demaskoj si
një arkitekt-sharlatan Peter Wilson, kam shkruar shpesh për të rikthyer
statusin e Mësonjtores së Parë Shqipe. Sigurisht që nuk prisja që korrupsioni në
Shqipëri do zhdukej se shkruaja edhe unë, por kisha shpresë se ndoshta Kulla
mund të mos ndërtohej dhe Mësonjtores t’i kthehej statusi si Muze Kombëtar.
Asgjë nuk ndodhi. Peleshi dhe Gollashi vazhdojnë të abuzojnë me fuqinë e tyre për
ndërtimet në Korçë, Peter Wilson vazhdon të projektojë edhe këtë vit në qytet
dhe Mësonjtorja ka mbetur si një Muze i thjeshtë në provincë.
Mosbesuesit në “veprimin qytetar” mund të thonë me gojën
plot -“Po kot o e kishte dhe ay, sa i binte
legenit! Ce s’e dimë ne që nuk bëhet gjë!” Të tjerë “çizmelëpirës” mund të
thonë me marifet -“ Shkruan me mllef dhe i
mungon objektiviteti” dhe ka edhe shumë që parapëlqejnë të mos thonë asgjë
ose mendojnë se unë dhe të tjerë si unë, nuk kanë me se të merren dhe kritikojnë
vend e pa vend.
Duhet edhe të jem i sinqertë dhe të pranoj që kam
avantazhin, që kritikat ndaj “të fuqishmëve” nuk më lenë pa rrogë, si mund të
lenë kritikët , që jetojnë në Shqipëri. Më bëjnë vetëm një “humbës serial moral”.
Nuk më cënojnë kushtet e jetesës.
Një kolegu im, vite më parë, më thoshte me dashamirësi : “Ciften e ke të mirë, por qëllon në bythë
elefandi!” Ishte një lloj këshille, që të mos merresha me gjëra , të cilat
nuk mund të ndryshojnë. Por unë vazhdoj “të shtie” me saçmat e mija të vogla,
pikërisht se nuk e kam humbur besimin tek e mira. Kjo është në bazën e çdo lloj
“donkishotizmi”. Eshtë të qëndruarit larg nga qëndrimi “racional”, apo më keq
ai “cinik”, që e “keqja është stërmadhe dhe nuk mund të luftohet.”
Dielli lind çdo ditë dhe i gëzon edhe të korruptuarit, edhe
cinikët, edhe racionalët, edhe kritikët edhe “humbësit” si unë. Eshtë kjo në
bazën e çdo dëshire, sado naïve, që gjërat mund të ndryshojnë edhe me përpjekje
sado të vogël. Eshtë kjo në bazë edhe të mendimit mijëvjeçar, se Goliadhi mund
të rrëzohet edhe duke shtënë “me prazhgë“. Sigurisht që “e qëlluara “ e Davidit
i ka shanset një në njëmijë, a mbase edhe një në një million, por duke hequr
dorë nga përdorimi i prazhgës je më se i sigurt që do jesh jo vetëm “humbës”,
por pjestar i një tufe të madhe me “të humbur”.
Ndaj le të humb vazhdimisht edhe këtë vit!
No comments:
Post a Comment