Kur vizitoj Toronton, kthehem në Misisaga për të parë vendet
që lidhen me fillimet në Kontinentin e Ri. Zyrën e parë, sallën e parë të
bilardos, shkollën e parë të fëmijëve, apartamentin e parë, dyqanin ku blemë
mobiljet, stacionin qëndror të autobuzëve urbanë dhe plot vende të tjera, që
lidhen me kujtimet e dy tre vjetëve të parë. Vite të çuditshme dhe plot
ngjarje. Kam pasur edhe më parë të tilla prirje nostalgjike dhe nuk kanë të bëjnë
me moshën.
Këtë rradhë shkoja përgjatë të njohurës 401, duke ndjekur
Shahinin e Parë, që nget një BMV. E kuptoj që është Shahin dhe që është i Pari
mes gjithë Shahinëve se në targën e tij shkruhet SHAHEEN1. Në këtë kontinent mund
të bësh targa, që i quajnë të personalizuara, po të paguash ca dollarë më shumë.
Më pat shkuar edhe mua në mendje kur mora makinën e parë, por më pas m’u duk një
lloj marrëzie fëminore të vërtitesha rrugëve të Ontarios me targa KORCA.
Mendova se askujt nuk do i bëhej vonë, veç ndonjë shqiptari që do theshte “Ja dhe ky hajvani qënka nga Korça!”
Shahini i Parë kthehet në Dixon dhe unë vazhdoj rrugën për të
arritur në daljen Dixie, që është një nga rrugët më të rëndësishme të fillimeve
tona në Kanada. Përgjatë saj ndodhej “molli” ku shkonim shpesh vitet e para,
banka TD, kisha greke ku shkonim për
festat e rëndësishme fetare, supermarket ushqimor më i lirë në ato vite dhe
biblioteka e lagjes. Thuajse gjithshka në atë vit të parë, pasi kishim lënë pas
trazirat e 1997-ës, ndodhte në Dixie.
Nuk gjej ndonjë bar sporti në Dixie dhe telefoni më tregon
se më i afërti është në Cathra. Kjo rrugë më lidh vetëm me një fabricë vere, ku
blinim rrush me shumicë për të bërë verë të lirë në shtëpi dhe me dyqanin “Artista”,
ku blinja herë herë paisje për të pikturuar. Bar-sporti quhet “International
sports” dhe vërtet nuk ka se si të bëhet më ndërkombëtar. Pronarët janë
kolumbianë dhe spektatorët që duan të shohin Brazilin kundër Kroacisë janë nga
gjithë kontinentet, nëse përjashtojmë Australinë. Ka dhe dy shqiptarë disi më të
rritur se unë, që bëjnë më shumë muhabet me njëri tjetrin se sa shohin
ndeshjen. Latinë, ballkanas, afrikanë, arabë, amerikanoveriorë dhe sigurisht
rusë. Nuk dalloj ndonjë kinez, por aziatikë të tjerë ka.
E tillë është Misisaga. Ndoshta po aq ndërkombëtare në përbërje
sa Torontoja ose mbase edhe më shumë. Eshtë një qytet shumë i ri, i krijuar në vitet ’70 si rrjedhojë e
bashkimit të tre fshatrave, gjë që mua më kujtonte këngën popullore shqiptare “Laçi
, Bruçi dhe Uraka, seç na jan’ bashkue”. Kjo dhe afëria me aeroportin e pat bërë
si magnet për emigrantët nga e gjithë bota. Për mëse 30 vjet kishte kryetare
bashkie një grua të fortë, të moshuar, e cila I fitonte gjithnjë zgjedhjet se
askush nuk përballej dot me të. Ishte vërtet grua e fortë, që la gjurmë në
zhvillimin e qytetit, por edhe kufizimet në arkitekturë dhe urbanistikë,
rrjedhojë e mentalitetit të saj fshatarak. Por ishte një kryetare shumë e
respektuar.
Kroacia fitoi dhe në bar pati vetëm entusiazëm dhe asnjë
grindje. Madje tifozët kundërshtarë i dhanë dorën njëri tjetrit. Ushqimi nuk bënte
një lekë, por mjedisi ishte i këndshëm dhe mbi të gjitha paqësor. Më mirë se ta
shihja ndeshjen në qytetin tim të lindjes, ku nuk do mungonin të sharat dhe
akuzat e përsëritura se ndeshjet janë të shitura dhe manipulohe nga kompanitë e
basteve. Në Misisaga njerëzit punojnë shumë dhe sigurisht që dinë më pak. Nuk
ndodh si në Korçë, ku njerëzit i dinë të gjitha, të bërat dhe të pabërat.
No comments:
Post a Comment