Nesti Mavroja

 

Sa herë ze brumë për të bërë lakror kujtoj shokun tonë të mirë Nesti. Duart e tij të forta dhe të bardha që punonin me nxitim brumin e bukëve me qiqra. Nesti është lëkurëbardhë dhe gati kuqalosh, por nuk i ka shpëtuar nofkës që kishin e gjithë dinastia e sojit të të jatit – furrxhinjtë Mavro. Njihej më shumë si Nesti Mavroja se sa Nesti Bodeja.

E kishim njohur si Nesti Bode, mbrojtësi më i mirë i brezit të lindur më 1959. Diçka para kampionatit botëror të futbollit të vitit 1974. Riku e kishte shok fëmijërie. Ishte i drejtpërdrejtë dhe shumë besnik. I tillë ka mbetur. Atë vit mundoheshim t’i mbushnim mendjen të vazhdonte gjimnazin, se nuk i pëlqente shkolla dhe herë herë hezitonte, por më pas e la dhe hyri në punë. Futbollin e vazhdoi.

Nofka Mavro duket se ju ngjit pas ushtrisë, kur nisi të punonte si furrxhi, njëlloj si Koci, i jati dhe xhaxhallarët. Ndoshta edhe gjyshërit kishin qënë furrxhinj. Para Diktaturës, furrxhi ishte një punë që mund të mbaje mirë shtëpinë, por edhe e lodhëshme. Punonin gjithë natën për të pjekur bukët që shpinin njerëzit dhe ato që gatuanin vetë para gojës së zjarrtë të furrës. Ishte e natyrshme që të mblidheshin në furrë edhe shokë të furrxhinjve, ata që nuk donin të flinin, por të hanin të pinin dhe të bënin qyfyre. Edhe të losnin me zare ose me letra. Furrxhinjtë duhet të punonin edhe ditën për të pjekur lakrorët dhe tavat. Jeta e rëndë ju jepte pasoja në pleqëri.

Nesti vazhdoi të njëjtën traditë të furrxhinjve korçarë. Tek ai mblidheshin shokë e miq, që pëlqenin të bënin muhabete, të hanin ndonjë tavë të mirë dhe kur të ngrysej të hidhnin ndonjëherë edhe zaret në kthinën e pasme të furrës. Në vitet ’80 ishte furrxhiu më me emër në Korçë. Dhe ai që gatuante më shumë bukë me qiqra. Në kohën e fundit të Vitit , në furra e tij nuk kishe ku të hidhje mollën. Të afërm, shokë, të njohur që prisnin bukën me qiqra, Nesti i mbytyr në djersë, që nxirrte nga magjeja një sasi të madhe brumi për të bërë të tjera bukë dhe dy tre djem të rinj, që lyenin taskat e bukës me vaj. Të gjithë prisnin të merrnin porosinë e tyre, ndonjë nëpunës të merrte bukën me qiqra dhe mos paguante. Atyre që njihte më shumë ju theshte mos kishin merak se do bënte dhe një furrë dhe të gjithë me sytë nga furra dhe nga Nesti hidhnin dhe prisnin qyfyre, një pjesë prej të cilave kundër pushtetit. Mbi të gjithë dallonte për batuta të kripura Manoli i Sofisë. Nuk të linte kurrë pa bukën me qiqra Nesti. Ndonjëherë kishte qëlluar që më sillte në shtëpi gjysmën e çyrekut të tij.

Ndryshimi I sistemit solli shumë përmbysje në jetën tonë të përditshme. Edhe furrat e humbën rëndësinë e tyre. Mavroja filloi të merrej me tregëti dhe asnjëherë nuk e kuptoja nëse fitonte shumë apo jo. Mund të të tregonte gjithshka se nuk mbante të fshehta si mund të mbajnë tregëtarë të tjerë, por më shumë më tregonte rreth aksidenteve me makinë. Dukej që nuk e ngiste dot me lehtësinë që lëvizte lopatën e drunjtë në grykën e furrës. Veç ishte i njëjti Nesti, bujar, i dashur dhe besnik. Nuk kishte ndryshuar aspak nga viti i largët 1974 kur ishim bërë shokë.

Tani ka dy-tre vjet që ka pësuar hemoragji cerebrale dhe nuk është më ai djali i fortë dhe i palodhur. Të takon me dashuri dhe buzëqesh. Nuk ankohet. Nuk do të flasë shumë për vete, por të pyet për shëndetin dhe fëmijët. Duke buzëqeshur. Më pas largohet duke ecur me vështirësi dhe  një keqardhje e thellë të mbetet në shpirt. Për atë djalë aq të fuqishëm dhe të paepur.

Por ndoshta gjithshka do kalojë dhe do rikthehet në gjallërinë e tij të zakonshme.

Forca Mavro!