“Po normal…”

Kanë kaluar më shumë se dhjetë vjet, që e urrej këtë shprehje parazitare. Pa e menduar thellë, se më shumë se një shprehje e tillë, gjuhësisht e kotë, pa përmbajtje, papagallore, kjo shprehje është esenca filozofike e një brezi të tërë konformistësh në Shqipëri. Thuajse e të gjithëve.

“Më kanë kërkuar të firmos një peticion për ndryshimin e emrit të Mësonjtores dhe rikthimit të saj në Muze Kombëtar si e para shkollë ku u mësua gjuha jonë. Po ta firmos, kam frikë se i hapet ndonjë avaz vajzës, që punon mësuese në shkolla “Mësonjtorja e Parë Shqipe, ajo 9 vjeçarja më poshtë se Biblioteka e Vjetër.”

“Po normal…nuk ke si ta firmosësh!”

“Edhe ti kështu mendon?”

“Normal…nga peticioni s’fiton gjë!”

Kjo është një bisedë imagjinare, që mund të ndodhë në çdo kafene të qytetit të Mësonjtores së Parë. 135 vjet më parë, njerëz që nuk fitonin gjë, por që deshën të bëhej Shqipëri edhe pse jetonin në Stamboll, Bukuresht, Kajro dhe Sofje nuk e dinin shprehjen “po normal”. Ndoshta ishin “anormalë“. Njerëz që kishin mësuar në gjuhë të huaja, jetonin në vende të huaja, por kishin dinjitet dhe donin, që edhe vendi i tyre të bëhej një vend dinjitoz.

“E di që Mësonjtorja ka qënë shtëpi dhe i zoti kishte ikur në Bukuresht dha e fali të bëhej shkollë shqipe, se shteti ishte turk dhe nuk kishte ndërmend të vinte para që të mësohej gjuha jonë. Po ta dinte se sa vlerë do kishte sot kjo shtëpi në qendër pranë Pedonales, s’kishte për ta falur.”

“Po normal…si do ta falte! Ajo hiç hiç 800 mijë euro vlen sot me tërë atë vend!”

Edhe kjo bisedë imagjinare mund të ndodhë në çdo kafene të qytetit të Mandi Tërpos, burrit që fali shtëpinë e tij për tu bërë Shqipëri. Për bashkëbiseduesit Mandi Tërpoja jo vetëm që ka qënë “anormal”, por s’ka patur idenë e “ekonomisë së tregut”.

“E pe si a kanë bërë Mësonjtoren? Këta komunistat janë fare legena dhe desha t’ja u sëlloja në Facebook, po erdhi Luli për takim dhe nuk e zuri në gojë dhe thashë, po mua ç’më duhet. Kush e di sa e fellë është puna!”

“Po normal…që s’ke pse shkruan! Kur s’tha gjë i madhi!”

Të tilla biseda mund të krijoj me dhjetra dhe të jenë shumë pranë të vërtetës edhe pse nuk jetoj më në qytetin tim. Në qytetin tim “normal”.

A është hija e qytetit ku kam jetuar dikur dhe më ka bërë të ndjehem krenar për bëmat e të parëve të tij? Që nuk kanë mbizotëruar “normalët” për këtë jam i sigurt se ndryshe nuk do kishte pasur as Mësonjtore, as Miting të Shkronjave, as Shkollë të Vashave, as meshë në shqip të Fan Nolit, as Dëshmorë të Cifligut, as Republikë Autonome, as Ushtar të Panjohur e as, e as, e as pafund.

Tani “normal” që jemi kthyer në një qytet hanxhinjsh e ahengxhinjsh, që presim fundjavën të “na begenisin” parallinjtë e Tiranës, Durrësit e Fierit dhe ne t’ju këndojmë këngët e serenatave dhe pasi ata të na tregojnë se ç’është Bota dhe Shqipëria t’ju përgjigjemi:

“Po normal…”