Eshtë përjetësia e çastit që të tremb?
Ikja drejt të pazakonshmes,
Apo diçka që poshtë fytit dhemb
Dhe kujton se është shpirti?
Ti frigesh
Nga pafundësia e kësaj ndienje,
Që trupin të drithëron,
Nga ngjeshja e ajrit përreth,
Që thuajse dëgjimin të humb,
Nga çmenduria e ëmbël e puthjeve,
Nga heshtja e rëndë plumb.
Rrekesh t’i shpëtosh,
Ndaj puplave të ëndrrave shtrihesh,
“Le të bëhet ç’është thënë!” pëshpërit,
Mbyll sytë,
Por përsëri frigesh.
No comments:
Post a Comment