Ajo ishte një urë e bukur.
Ndoshta nuk kishte ujë nën të,
Por rrjedhë kishte,
Një të çmendur rrjedhë
Ngutjesh,
Shqetësimesh,
Përpjekjesh
për të harruar.
Frikë ekzistenciale nga të mbeturit qetë,
Elegante varur prej qiejve
Si për të treguar mundësinë e lidhjeve,
Shpresën ende të pashuar
Se dhe përtej mund të ketë jetë.
Askush nuk e kishte parë të dridhej,
Sikundër e kishin llogaritur.
Furtunat njerëzore
Mbi të cilat mbështetej
Dhe pazgjidhshmërisht lidhej
Cuditërisht nuk e kishin tutur,
Metalit të saj kishin rrëshqitur.
E bardhë dhe elegante mbetur,
Simbol i ftohtësisë së Veriut,
Ndërsa pa frikë vrapoja mes saj,
Nuk di pse e quajta:
-Ura e Remziut.
No comments:
Post a Comment