Ti trokite lehtas
Në një nga dyert e shumta të ëndrrave
Dhe unë nuk dija se cilën dihet të hapja.
Nuk kuptoja përse flija
Në atë sallë me qindra dyer,
Ku ti të vije doje;
Ishe lodhur nga ndarja.
Por nuk dije se kishte aq shumë dyer,
(Vetëm një para teje shfaqej)
Dhe ndërsa unë prisja tjetrën trokitje
Ti more të shkoje.
I lemeritur u ngrita
Dhe nisa t’i hapja me rradhë,
Si i shkalluar,
Hyrjet e një hapësire me një shtrat,
Në të gjitha anët mbuluar
Për të mos parë se varur ishte në ajri.
Jashtë fishkëllinte frika e humbjes,
Asaj të përhershmes.
Dhe nëse krahët t’i kishte dhënë malli,
Që arrite të trokisje lehtas,
Këtë ende s’e di.
No comments:
Post a Comment