(vijim)
Megjithëse në të dy shoqëritë shqiptare mbizotëron ndjenja e
atdhedashurisë dhe e një bashkimi të mundshëm, ka disa arsye që qëndrimet për çështjen
shqiptare nuk janë të njëjta. E para është mungesa e një lidhje të fortë
shpirtërore të shqiptarëve të Shqipërisë (sidomos të Jugut) me shqiptarët e
Kosovës për shkak të izolimit pesëdhjetvjeçar. Ishte një izolim që nuk sillte
asnjë lidhje martesore, asnjë lidhje miqësish të afërta, të cilat janë të
domosdoshme në ngjizjen e unitetit të një populli. Regjimi i Hoxhës edhe pse
herë pas here fliste për Kosovën, ndaj Kosovarëve në Shqipëri ushtronte
represion, ndaj edhe ishte krijuar një përshtypje e rreme në popull se me të
shumtët e tyre ishin agjentët e UDB-së.
Arsyeja tjetër është se elitat politike të të dy vendeve (veçanërisht
e shtetit amë) janë të përqëndruara në përfitimet e tyre personale brnda
“parcelës” dhe kjo i bën të pandjeshëm ndaj problemeve të veçanta, që kanë dy
shtetet shqiptare. Nano jo vetëm takohej me Millosheviçin në një kohë që
shumica e shqiptarëve të Kosovës këtë nuk e miratonin, por kishte dhe një
orientim më tepër drejt europianëve se sa amerikanëve, që nuk ishte plotësisht
në interesat imediate të Kosovës; Berisha përpos që kishte thyer bllokadën e
naftës ndaj Millosheviçit kishte një qëndrim të njëanshëm ndaj një grupimi
politik kosovar dhe pat qënë edhe kundër marëveshjes së Rambujesë; Rama është
përpjekur vazhdimisht të ndjekë një politikë paternaliste ndaj Kosovës pa u
këshilluar thuajse kurrë me shqiptarët atje për problemet e Republikës së
Kosovës dhe politikën panshqiptare.
Arsyeja e tretë është se dhe vetë Amerika dhe BE nuk janë të
qartë në planin e të ardhmes së Ballkanit. Rajoni është i komplikuar dhe ka jo
vetëm përplasje interesash të të mëdhenjve, por edhe paqartësi se si do jetë
një Ballkan i ardhshëm. Qarkullojnë projekte (dhe jo pa rëndësi), që të krijohen
tre qendra të mëdha në Ballkan dhe që do jenë Kroacia e Madhe, Sërbia e Madhe
dhe Shqipëria e Madhe. Kjo nënkupton “gëlltitjen”e Maqedonisë, Bosnjës dhe
Malit të Zi. Një projekt i tillë mund të jetë joshës për disa nga politikanët
shqiptarë, por mund të jetë i papranueshëm për disa të tjerë, se balancat e
sotme nuk mund të prishen lehtë pa sakrifica të mëdha të popujve të tjerë në
Ballkan.
Sigurisht që lufta në Ukrainë pati efektet e saj në çështjen
e Kosovës dhe atë shqiptare në përgjithësi. Por edhe para saj, në mënyrë absurde
dy shtetet shqiptarë nuk ishin të koordinuar për çështjen e “Open Balkan”. Tek
këto qëndrime të kundërta ze fill çarja e madhe midis dy qeverive shqiptare.
Ishte e domosdoshme që në atë Forum ose shkonin të dy bashkë ose të mos shkonin fare. Nëse nuk je në gjendje të
kuptohesh dhe të shtrosh të mirat dhe të këqijat e një kompleksi marëveshjesh me
një shtet vëlla nuk ke se si të merresh vesh me fqinjët. Unë nuk jam kundër marëveshjeve
dhe negocimeve, por në rradhë të parë këto bëhen me aleatin më të afërt.
Pa justifikuar Albin Kurtin, tek i cili nuk jam në gjendje
ende të kuptoj se ku ze fill marksisti i tipit Varufakis dhe ku përfundon
patrioti sovranist, duhet të theksoj se gabimet më të mëdha edhe në acarimet e
fundit janë të Ramës. Nuk dua të besoj se ai ndikohet nga sërbët, por duke qënë
një politikan me dosje korrupsioni në “zyrat e më të mëdhenjve”, kam përshtypjen
se është më pak i pavarur se Kurti në bisedimet me të tjerët. Të gjithë
politikanët që kanë “skelete në dollapet e tyre” janë të shantazhueshëm. Edhe nëse
Ramës nuk ja kujtojnë në takimet kokë më kokë, dihet edhe nga ai edhe nga ata që
është më pak rezistues ndaj një projekti që duhet të kalojë shpejt sipas
interesave të çastit të më të mëdhenjve.
Përsëri nuk mund të them me bindje se cili është qëndrimi më
i mirë ndaj çështjes shqiptare, por fakti që paraqitemi të përçarë na dobëson në
tavolinat ku vendosen fatet e popujve dhe të shteteve. Ka edhe një të metë tjetër
të madhe, për të cilën nuk mund të fajësojmë vetëm Ramën dhe Kurtin.
Nuk kemi një platformë
solide të çështjes shqiptare për dhjetvjeçarët që po vijnë.
(vijon)
No comments:
Post a Comment