(vijim)
Sigurisht edhe ata, të cilët nuk ishin të prirur për
“çapkënllëqe” sepse kishin frikë, sepse nuk kishin ndjenjën e rebelimit ndaj
autoriteteve, ose se ishin “më të pjekur” kishin shoqëritë e tyre , të cilat
nuk mund të them me siguri se ç’baza kishin. Dëshirën për sukses në jetë,
prirjen për të marrë përgëzimet e prindërve apo tendencën për të qënë
konformistë? Tek djemtë, këta fëmijë-adoleshentë nuk ishin të shumtë, por koha
më vonë do tregonte se numuri i tyre sa vinte dhe do rritej. Me moshën fillonte
një kuptim më i mirë “ i të drejtave dhe detyrave”, shtohej “ndjenja e
përgjegjësisë“, kuptohej se “nuk mund t’i bije murit me kokë“ dhe se më shumë
se çdo gjë vlente karriera.
Në këto vite, që përkojnë me fillimet e punës, fejesat dhe
krijimin e familjeve fillon një dukuri, që është një lloj largimi nga disa nga
shokët e fëmijëri-adoleshencës edhe pse vazhdon të kesh “hyrje-daljet” për
shkak të shoqërisë së hershme duke u krijuar një lloj marëdhënie, të cilën mund
ta quajmë “shoqëri për inerci”. (Dhe
sa më e madhe të jetë “masa e trupit” aq më e madhe është dhe inercia.) Zbehet dëshira për të kaluar një pjesë të mirë
të kohës së lirë si më parë, krijohen njohje me njerëz të tjerë, rritet ndikimi
i partnerëve të jetës dhe më shpesh ju referohesh si “shokë të fëmijërisë“ ose
“jemi rritur bashkë“. Edhe pse nuk do ta pranosh për arsye nostalgjie, frikës
se po “tradhëton” e ndjen se ndryshimet në karakteret e njerëzve, ndryshimet në
interesat rreth jetës kanë sjellë “pavlefshmërinë e shoqërisë“. Por “inercia”
vazhdon për këto arsye dhe ndonjëherë edhe pse kur ndjen “trysninë“ e të
njohurve që të pyesin: “Nuk të shikoj
shumë me X-in?” , “E ke muhabetin me
Y-un?” e të tjera të ngjashme.
Në këtë kohë ka nisur proçesi, kur nuk ke më besim t’i tregosh
një sekret, kur nuk do t’i kërkosh këshillë dhe kur nis të mendosh se ai/ata
janë kthyer si ata “fëmijët e pjekur” me të cilët nuk doje të shoqëroheshe
dikur. Edhe pse ka raste “të prerjeve me thikë“ të marëdhënieve, më shpesh
ndodh një lloj largimi dhe “takimi në sebepe”, kur sheh se nuk ka shumë gjëra që
të bashkojnë veç kujtimeve të fëmijërisë dhe çapkënllëqeve. Të duket sikur nuk i
ke njohur më parë, por ke njohur dhe ke pasur shoqëri me “variante të tjera” të
personalitetit të tyre.
Ndryshimi i njerëzve është ligjësia e natyrës. Janë shumë të
pakët ata që nuk ndryshojnë. Por ndryshimet kanë dy kahje. Më i lakmuari është
ai i “rritjes”, kur njeriu arrrin të kuptojë kufizimet dhe të metat dhe mundohet
t’i minimizojë ato, dhe në tjetrin kah është ndryshimi i “përshtatjes”, kur
njeriu kupton se shumë sjellje dhe qëndrime nuk e bëjnë të suksesshëm në jetë.
Kjo e dyta ndodh më shpesh dhe ka një llogjikë brenda saj, sepse përballesh me
vështirësitë e jetës duke pasur në kurriz edhe përgjegjësinë për familjen dhe veçanërisht
për fëmijët. Kjo sjell shtimin e pragmatizmit në sjellje, ndonjëherë edhe
servilizmit, heshtjen ndaj padrejtësive apo edhe deri në pjesëmarrje në
prapaskena ndaj të tjerëve, ku ndonjëherë “viktima” mund të jetë edhe një “shok
i fëmijërisë“. Në ndihmë të vjen shprehja universale- “Kështu bëjnë të gjithë!”
Sigurisht që nuk bëjnë të gjithë edhe pse mund të jenë më të
shumtët. E bëjnë ata, të cilët mbi besnikërinë, altruizmin, sakrificën, vendosmërinë
venë suksesin, rehatinë, pazarllëqet, dhe fitimet. Mbi këto të fundit mund të
ndërtohen aleanca edhe jetëgjata, por kurrsesi shoqëri të shëndosha dhe të
sinqerta si ato të fëmijëri-rinisë.
No comments:
Post a Comment