Pleqtë

Ata janë të heshtur

Edhe kur papushim vetes i flasin,

Në kërkim të përkujdesjeve,

Ndërsa ngadalë,

Shumë ngadalë hedhin hapin,

Si të penduar për kohën kur vraponin,

Duke harruar

Se vraponin drejt vdekjes.

Përpiqen jetën t’i zgjatin kasketës

A një shalli nga mola ngrënë,

Në fijet e tyre kërkojnë kujtimet

Me zbokun përzjerë,

Aromën e puthjeve të dikurshme

Dhe flokët e rënë.

Në xhepa

Pranë fotove të fëmijve të larguar,

Një mbajtës i tejdukshëm plastik,

Më kokrrat e numuruara të ditës,

Që kanë zënë vendin e tespieve,

Dhënë nga ndonjë doktor marrok.

Vitet çuditërisht nuk sollën një tjetërsim mistik

Në mendjet e lodhura të tyre,

Por përforcimin e dijeve

Se me formula të padeshifruara kimie,

Mund të luftojnë dhimbjet.

Po dhimbjen e ziles, që nuk bie

Për orë të tëra

Dhe për muaj të tërë,

A do e fashitin dot kokrrat e skaduara të shpresës,

Teksa mundimet kujtoni,

Qumështin nga gjinjtë flashkur

Dhe gjithshka të jetës dhe trupit

Që bijve ju kini dhënë,

Kur grimcat e fundit bien në sahatin me rërë?