Ajo u vesh e gjitha në të zeza
Për të dënuar trupin me ngjyrën,
Që nuk i dukej bukur.
Të dashurin posa pat humbur,
Atë, që më shumë se të tjerët,
E kishte përkëdhelur,
Ndonjëherë edhe e pat rrahur,
Por e kishte bërë të lumtur.
“Binjakun shpirt e humba
Tani kam vetëm timin bërë copë,”
Të gjithëve ju shkroi,
“Nuk di a mund të mbushet kurrë,
E kraharorit gropë,
Që lotët e një deti nxjerr,
Dhe jo të një përroi!”
Mes fjalëve të ngushëllimit,
Të simpative puthje,
Njërën përzgjodhi:
“Dhimbjen e mposht ai, që guxon!”,
Të linjtat e veçanta veshi,
Takat e larta,
Që hov ju jepnin të pasmeve në ecje,
Me vete pëshpëriti:
“Jeta vazhdon!”
No comments:
Post a Comment