“The establishment” reziston

Nga inercia e sistemit?

Nga interesat e korporatave dhe pjesëve të shoqërisë të lidhura me to?

Nga burokracia e fuqishme?

Ndoshta nga të gjitha sëbashku.

Presidenti Matarella, megjithëse në një post gati honorifik, arriti të bllokojë “qeverinë e ndryshimit” të projektuar nga “5 stelle” dhe “Lega”. Në krah të tij janë padyshim Mateo Renzi, një politikan i preferuar i Brukselit, që drejtoi Italinë për 4 vjet pa fituar kurrë në zgjedhje dhe Berluskoni, njeriu tipik i “establishment”, i përzjerjes së korporatave me krimin dhe tipiku i të pasurit , që do të gëzojë jetën hedonistike në kurriz të milionave “të vegjël”.

Dy vjet më parë, Brukseli dhe Berlini arritën të nënshtronin qeverinë Cipras, e cila kishte ardhur në pushtet vetëm në sajë të pakënaqësisë të grekëve ndaj politikave shtrënguese të Bashkimit Europian dhe institucioneve të mëdha financiare. “Rebeli majtist” Aleksis Cipras, duke ndjerë forcën e madhe të “establishment” dhe duke dashur të qëndrojë në pushtet u bind. “Rebeli” tjetër Varufakis, që nuk ndryshonte kurs u flak jashtë politikës.

Tashmë, Cipras është në politikanët më të urryer në Greqi.

Vjet, në Spanjë u shtyp një tjetër revoltë popullore, ajo e Katalonjës, me ndihmën e Brukselit. U gjetën argumenta kushtetuese për të hedhur poshtë vullnetin e popullit.

Dhe të gjitha këto kryhen nga politikanë, që nuk e heqin “popullin” nga goja, që prej mëngjesit deri në darkë. “Interesat e popullit”, “vullneti i popullit”, “thirrja e sovranit”, “mirëqënia e masave”, “vox populi” e të tjera dëngla të sëtrdëgjuara në 70 vjetët e fundit, të së ashtuquajturës “demokraci të zhvilluar”.

Tashmë, kur populli Italian, pasi ka pasur për 7-8 vjet në krye politikanë të pavotuar, duke nisur me profesor Montin, e më pas me Renzin dhe Xhentilonin, kërkoi të qeveriej nga njerëz të caktuar, që kanë plane disi të ndryshme nga të Brukselit, “establishmenti” punon në hije dhe pas shumë e shumë pengesave, arrin të bllokojë vullnetin e popullit dhe të shpjerë vendin në zgjedhje të reja, deri sa të fitojnë politikanë pro-korporatave ose të nënshtrohen të rinjtë e “5 Stelleve”.

Demokracia e sotme, që predikohet nga partitë tradicionale është një demokraci e dështuar, ose më mirë mund ta quajmë “korporatokraci”.

Në mënyrë joviolente, Italianët u organizuan për të patur një “demokraci të drejtpërdejtë“, jo tërësisht të varur nga Brukseli dhe Berlini, por nuk mundën ta realizonin.

A do kryesojnë sërish në zgjedhjet e ardhme “5 stellet” dhe “Lega”?

Kjo është vështirë të parashikohet.

Vetëm një gjë është e qartë.

Ngjarjet e kësaj së djele në Itali ishin një hap prapa i Demokracisë