Përse na duhen njerëzit, që gënjejnë vazhdimisht?

Ka disa muaj, që “The Donald” nuk më duket i padurueshëm. Edhe pse nuk është kthyer për mua në një personazh simpatik, kam filluar të buzëqesh me gënjeshtrat e tij të vazhdueshme, me hiperbolat fëminore dhe me dokrrat, që pëlcet sa herë që flet.

Sot, ndërsa përgënjeshtonte, ato që i kishte thënë Rudi Xhulianit dhe ai i përcolli në disa nga televizionet kryesore amerikane, më solli ndërmend një të njohurin tim, që i kapur në një interpretim të gënjeshtërt të një ngjarje, ngriti duart duke buzëqeshur dhe tha: “ E po ku mbaj mend unë se ç’të kam thnë ty dhe ç’i kam thënë këtij!”

Na pëlqejnë gënjeshtarët “kronikë“ sepse na bëjnë të ndjehemi më mirë me veten tonë?

Apo ka arsye të tjera, që i bëjnë të pëlqyeshëm?

Një tjetër gënjeshtar “i rregullt” thuajse simpatik, tashmë i larguar nga jeta, deklaronte pakënaqësinë e tij ndaj atyre, që ndjeheshin të mashtruar prej tij duke thënë: “ Edhe janë të pazotë për të mbaruar një punë dhe e kërkojnë t’ja u zgjidhin dhe më vonë mërziten se nuk ja u kemi mbaruar, por i kemi mbajtur varur!” Një lloj filozofie, të cilës ja vlen t’i kushtohesh më gjatë për ta analizuar dhe kuptuar në rrënjët e saj.

Dëshmi e të qënit simpatikë, e atyreqë gënjejnë vazhdimisht, është një shprehje e Dr. Polenkës (Sotir Polena) në një nga orët e pakta të tij pushimeve në “Bar-Republika”: “Si nuk erdhi akoma ai N. C. të na gënjente ca!”

Deformimi i realitetit, ose e thënë në mënyrë më vulgare, gënjeshtra, sidomos kur nuk të rëndon vazhdimisht në kurrizin tënd, nuk është aq e rëndë sa përshkruhet në librat e moralit. Po kështu edhe ushtruesit e rregullt të saj. Them , që i shtojnë ngjyrat jetës tonë të përditshme në ngjyrë gri. Në një lloj jete të shumëngjyrshme besoj se nuk do ishin aq të nevojshëm.

Ndoshta këtë synim kanë edhe një pjesë e atyre, që gënjejnë kot. Të të bëjnë të ndjehesh mirë. Një sllovak, koleg i imi, për të cilin punova në vitet e para të emigrimit, më tregonte se si ishin bërë gati për një turne të patinazhit artistik në Tiranë në vitet ‘80, por që më vonë ishte anulluar, për arsye të cilat nuk i kujtoheshin! Tirana nuk ka pasur kurrë dhe ende nuk ka pista akulli për patinazh artistik.

Për tu kthyer tek “i madhi” Trump, që është më pinoku mes pinokëve dhe që mundohet me gënjeshtrat e tij të ngrejë lavdinë e vetes dhe më pas të bëjë të ndjehen mirë mundësisht të gjithë, gëzon në Amerikë simpatinë e 40% të popullsisë, që do të thotë të paktën të 120 milion amerikanëve. Shumica e tyre janë të ndërgjegjshëm, që Trump gënjen vazhdimisht dhe thuajse për gjithshka.

Ndoshta lehtësia me të cilën ai gënjen, i entusiazmon të gjithë.

Jetojmë në një kohë, që fjala nuk ka më rëndësinë, që ka pasur më parë. Ose më mirë të themi, që kur është e përdredhur si “dredhanik”, është më e shijshme.

Në fillim ishte…gënjeshtra!