Pranvera po vjen
Dhe ti nuk do vish më Hugo.
Nuk do ketë as rrënjë bimësh të ngrëna,
Dhe as vrapime vetëtimthi nuk do ketë.
Mosbesimi jot
Varur do jetë gjerdheve,
Gjerdheve me fletë.
Nuk di pse aq shumë dyshuam.
Ti për mua
Dhe unë për ty,
Dorën me droje një ditë të zgjata
Thellë i trembur më ndoqe me sy.
Dhe ike thellë në tënden fole,
Ku errësira është më e mirë se unë,
Thellë në dhe,
Atje ku nuk vij dot,
Ku mund të mbrohesh edhe me thonj,
Ku mund të qetohesh në të thellë gjumë.
Hugo të quajta ashtu kot,
Nuk di pse ti më shihje si armik,
Ne po njëlloj kërkojmë ushqimin,
Njësoj kujdesemi për fëmijët,
Të njëjtë kemi
Acidin dezoksiribonukleik.
Nuk dua t’ja di për bimët e ngrëna,
As për vrimat e hapura në gjerdhe,
Ti pjesën tënde ke në natyrë,
Ashtu si unë,
Ndaj eja sërish,
Miqësisht do të pres,
Si ditën e parë kur erdhe.
No comments:
Post a Comment