Ishin vitet e para të çlirimit një betejë për pushtet midis korçarëve dhe lebër-mallakastriotëve?(fund)

(vijim)

Se sa lehtë ndryshonin situatat politike në vend e dëshmojnë ngjarjet, që rrodhën pas letrave të Stalinit për Titon në pranverën e vitit 1948.  

Një udhëtim i menjëhershëm i Enver Hoxhës në Moskë, solli ndryshimin 180 gradësh të politikës së Partisë Komuniste Shqiptare. Nga një “imituese” e bindur e Partisë Komuniste Jugosllave, ajo u kthye në një nga jundërshtaret më të ashpra të saj. Pa u përjashtuar PKJ nga Kominterni(qershor 1948) filloi spastrimi i grupit të Koçi Xoxes. U përjashtuan nga partia dhe shkuan në gjyqe për krimet , që kishin kryer, Koçi Xoxe, Pandi Kristo, Nesti Kërënxhi, Vaskë Koleci, Zoi Themeli dhe shumë korçarë të tjerë të Ministrisë së Brendshme. Drejtimin e këtij pastrimi e mori Mehmet Shehu, që deri në atë kohë ishte lënë mënjanë me detyra modeste në ushtri. Brenda disa muajsh, spastrimi ishte kryer dhe në vjeshtë, në Kongresin e Parë të PKSH, u konsakrua udhëheqja e re e komunistëve.

Në presidium, krahas Enver Hoxhës ishin Hysni Kapo dhe Manush Myftiu nga fshatrat e Vlorës, Gogo Nushi dhe Spiro Koleka nga fshatrat e Bregut, Berdi Spahiu nga Gjirokastra dhe mallakastriotët Mehmet Shehu dhe Liri Belishova. Nga ish-grupi komunist i Korçës ishte vetëm Pilo Peristeri, tashmë kunat i Manush Myftiut.

I gjithë terrori dhe krimet e fundit të luftës dhe të viteve të para të pasluftës, ju ngarkuan (jo zyrtarisht) grupit të Koçi Xoxes, megjithëse nga të gjithë dihej, që orientimet me gojë dhe shkrim edhe për dhumë raste të veçanta ishin dhënë nga vetë Enver Hoxha. Për të krijuar në popull bindjen se Xoxe me shokë ishin fajtorët, u liruan nga burgjet shumë të arrestuar tëpafajshëm dhe u falën dënimet edhe për shumë të tjerë.

Megjithatë terrori nuk u ndal. Mehmet Shehu, Hysni Kapoja dhe Bedri Spahiu kishin dhënë prova, që i përkisnin linjës radikale. Për më tepër, në krye të Partisë, tashmë me pozita më të konsoliduara, mbetej pa rival, Enver Hoxha.

Grupi i “Zonës së Parë Operative”, si baza e udhëheqjes së Enver Hoxhës, sundoi në Shqipëri deri në fundin e vitit 1981, kur vrau veten Mehmet Shehu. Prej atij grupi, gjatë 22 viteve ishin larguar vetëm Bedri Spahiu dhe Liri Belishova. Ushtria dhe Ministria e Brendëshme ishte e gjitha e mbushur për dekada me lebër dhe mallakastriotë. Gjithashtu ënë administratën e lartë të Partisë dhe Qeverisë, dominonin të ardhurit nga zonat e Shqipërisë Jug perëndimore.

Prej vitit 1948, Korça, që kishte humbur më parë parinë e saj tregëtare dhe intelektuale, humbi edhe mbështetjen nga komunistët e saj. Investimet ishin gjithnjë e më të vogla edhe pse korçarët shquheshin për disiplinë pune dhe aftësi profesionale.

Qytetet e Vlorës dhe Fierit, qëpërkatësisht numuronin 5 mijë dhe 3 mijë banorë para luftee kaluan brenda tre dhjetvjeçarësh popullsinë e Korçës.

Sakrificat e popullsisë së Korçës gjatë Luftës së Dytë Botërore shkuan dëm më keq se për çdo zonë të Shqipërisë.

Komunistët lebër, trima(dhe hajdutë) kishin ditur t’ju vidhnin fitoren komunistëve korçarë.

Se ku shkoi Shqipëria nën drejtimin e Hoxhës dhe grupit , që e mbështeti, tashmë dihet.