Hutinët
Nën të bredhave gjelbërim,
Si perëndi hijerëndë
Hutinët në rradhë vënë
Të kuqtë sy ngul. Në meditim.
Ashtu rrinë pa pipëtirë
Deri në atë orë të trishtë,
Kur diellin poshtë në lirishtë
Terri e shtyn në errësirë.
Të urtit me këtë i thonë
Të ruhesh duhet n’jetën tonë
Nga rrëmuja dhe migrimi;
Njeriut që pas hija e ndjek
S’i është ndarë mallkimi,
Të dojë të shkojë shteg më shteg.
No comments:
Post a Comment