21 vite më parë nuk e kisha shkuar në mendje të emigroja. Gjërat
dukeshin se shkonin mirë në Shqipëri dhe mbi të gjitha njerëzit besonin se do bëhej
me mirë. Sigurisht kishte edhe shumë të pakënaqur. Njerëz të hequr pa të drejtë
nga puna dhe të lënë pa alternative të tjera, veç shitjes në pazar, apo shkëmbimit
të valutës.
Disa muaj më parë se pranvera e 1996-ës, në një referendum
(të fundit zgjedhje të pafalsifikuara në Shqipëri) edhe pse me një fushatë
intensive, Sali Berisha kishte humbur mundësinë, të bëhej si Erdogani sot- një
President i gjithëfuqishëm.
Nga sondazhet (por dhe informacionet në rrugë të tjera),
dukej që PD-ja do humbiste pushtetin dhe Berishës do i duhej, që për një vit, të
bashkëqeveriste me socialistët, deri në largimin edhe nga Presidenca dhe daljen
në opozitë.
Nuk kam pasur asnjëherë besim, se Partia Socialiste i ishte
larguar Partisë së Punës. Nuk mund t’i besoja Servet Pëllumbit, Gramoz Ruçit
dhe Hajdaragës, por nuk më pëlqente as drejtimi autoritar i Berishës, që
largonte me prapaskena njerzit nga paria e tij, njëlloj si kishte bërë Hoxha. Më
tregonin, që militantë, nxirrnin nga salla e Bibliotekës së Korçës, përkrahësit
e PD-së, që donin të dëgjonin Pashkon apo Selamin, dhe kjo më mjaftonte të bindesha,
se askush nuk e pëlqente dialogun politik. Mbi të gjitha, shumë gjëra po bëheshin
shtrembër dhe flitej hapur për korrupsion dhe bashkëpunim me bandat. Në një
restorant jo të njohur, por në qendër të qytetit, kisha parë vetë duke drekuar
deputetin Bahri Bregu, me kapon e një bande. Tete a tete!
E megjithatë, mendoja, se për Shqipërinë do ishte më mirë, që
PD-ja të ishte edhe 4 vite të tjera në pushtet, por në kolaicion me të tjerë
dhe me më pak vota, për të qeverisur në mënyrë më të balancuar.
Të djelën e 26 majit, shkova vonë pasdite për të votuar. Në
qendrën e votimit kishte rradhë dhe u detyruam të prisnim pak. Papritur erdhën
me vrull dy mjekë, militantë të PD-së, që gjithë entusiazëm serioz, njoftuan se
PS-ja ishte larguar nga zgjedhjet dhe çdo gjë ishte gati e përfunduar, por
votimet do vazhdonin. Mu dukën qesharakë në militantizmin e instruktorëve të
komiteteve të partisë, me të cilët ishin tallur ata dhe unë, jo më larg se 7-8
vite më parë. Votova, kur më erdhi rradha dhe ika me pyetjen “Po
tani çdo ndodhë?” Në daljen e shkollës, rrinin disa përfaqësues të partive të
larguara, ku njoha Edmond Trakon, kandidatin për deputet të zonës, nga “Aleanca
Demokratike”. Ju lexohej hutimi në fytyrë.
Në darkë, pasi dëgjova rezultatet u ndjeva i pambrojtur.
Nuk mund të mbrohem nga pushteti, kur nuk ka opozitë! Kjo
ishte ndienja ime si qytetar edhe pse kisha votuar për Partinë fituese.
Më vonë ndodhën gjithë ato që ndodhën. Në një diskutim të
ashpër me një shokun tim, dënova PS-në , që ishte larguar nga zgjedhjet. Ai këmbëngulte,
që po mos iknin, do kishte pasur të vrarë, se bandat e PD-së do i vidhnin votat
me çdo kusht, por ai argument për mua ishte i pavlerë. Nga votimet nuk mund të
largohesh 7-8 orë pasi kanë nisur! Edhe sikur të jenë konstatuar manipulime të
mëdha ose edhe të jenë bërë incidente. Ky është rregulli numur një i lojës
politike në demokraci. Nëse ke kohë, që këtë e di, bojkoto zgjedhjet dhe ankohu
në organizmat përkatëse.
Krerët e PS-së, e lanë
vendin pa opozitë dhe lanë qytetarët e pambrojtur dhe viktima të një pushteti të
pangopur, që inkurajoji në vazhdim, më tepër skemat piramidale.
Kjo ndodhi 21 vjet më parë dhe ishte preludi i vitit 1997.
Diçka e ngjashme, po ndodh edhe tani. Rrezikon të ndodhë i
njëjti bllokim, që le jashtë loje opozitën dhe fut gjendjen e vendit në hulli të
panjohura, që mund të shkallëzohen edhe deri në konfrontime.
Ata, që janë “djegur” më 1997, 1998 dhe në ngjarje të tjera
të ngjashme, i kanë drejtuar sytë nga Perëndimi.
Ndërsa ata, të cilëve ju kemi ngarkuar përgjegjësinë e
qeverisjes së vendit, tregohen thellësisht të papërgjegjshëm.
Më se 40 ditë me akuza, sharrje dhe tallje ndaj njëri-tjetrit.
Thuajse e njëjta Marrëzi e 21 viteve më parë!
Perëndia vëntë dorë!
No comments:
Post a Comment