VAJZA E GJASHTE

Strehët qanë,

Jo për lindjen time,

As për të atit tim pikëllim,

Po se ngrohtë ishte atë dimër.

S’bënte acar,

            Nuk binte borë,

                        S’frynte thëllim.

I rrallë gaz,

Në një stinë tjetër,

Po më përcillnin tek i blerti jaz.

Do lija fshatin dhe strehën e vjetër,

Do shkoja larg në botën plot drita,

Edhe pse vetëm gjashtëmbëdhjetë.

Nuk ishte pranvera që lashë,

Tek fshati me jazin e blertë.

Shpirti më mbeti varur degës së kajsisë.

Në dhomat luks, që grilat i mbajnë errët

I brishti trupi im i xhveshur dridhet,

Përreth asgjë s’i ngjan shtëpisë.

Shpatullat jashtë,

S’mund të valëvit mjerimin tim,

Unë vajza e gjashtë.

Drejt rrugës tretet i imi vështrim,

Asnjë rrotë pranë meje s’ndalet.

Eshtë acar,

            Bie borë,

                        Fryn dhe thëllim.