Kreu i nëntëmbëdhjetë
Ku tregohet si Nuk
Duhet të dëshpërohesh
Naim Hana e bëri ngadalë rrugën përmes
Tregut të Vjetër, për mos dëgjuar rrëkëzhdrëkun e rrotullave të valixhes dhe për
tu përqëndruar më mirë në atë ç’ka duhej të mos bënte. Nuk duhej të dorëzohej.
Nuk duhet të kërkonte sekser për të paguar Rushen e Urbanistikës. Nuk duhej të
përdorte planin e dështuar të bisedës me Fikon. Nuk duhej të takonte avokatin
Rako Pilafi. Nuk duhet të humbiste qetësinë në kontaktet me Policinë e Ndërtimit,
Bilo Belin dhe Dardan Kodrën, nëse këto kontakte nuk mund të evitoheshin.
Gjithshka po i kthehej në ditët e fëmijërisë, kur fjalët, që dëgjonte më shpesh
dhe urrente më tepër ishin “nuk” dhe “mos”.
“Mos u ul në tavolinë pa larë
duart”; “Nuk duhet të mbllaçitesh me zhurrmë kur ha.”; “Mos e ngjyej mishin në
kripore po nxirr pak në anë të pjatës”; “Nuk është mirë të hash kumbulla të
pabëra”; “Mos hip në avllinë e Mitit të marrësh kumbulla të bëra.”; “Nuk duhet
t’i bësh paratë rrush e kumbulla.” “Mos rri jashtë pasi ndizen dritat e rrugëve.”;
“Nuk duhet të thyesh me llastikë dritat e rrugëve”; “Mos ju thirrë shokëve që
nga ballkoni” ; “Nuk është mirë t’ju thërresësh
shokëve, që poshtë, që të dalin në ballkon”; “Nuk duhet të kapërxesh nga
ballkoni jonë në ballkonin e Adhurimit”; “Mos u zgjat shumë nga ballkoni”; “Nuk
duhet të dalësh në ballkon me brekë”; “Mos luaj kumar”; “Nuk duhet të luash me
ashikë“; “Mos mbaj ashikë në xhepa se kanë lloj lloj mikrobesh”; “Mos u ul në
tavolinë pa larë duart”.
Personaliteti i tij ishte formuar
nga përplasjet me “nuk” e “mos” dhe ai asnjëherë nuk kishte guxuar(veç kur nuk
e shihnin), që të hante me duar të palara, të ngjyente mishin në kripore, të
vidhte kumbulla të pabëra, të thyente me llastikë dritat e rrugës kur ishin të
ndezura, t’ju thërriste shokëve nga ballkoni edhe pse ishte me brekë dhe të
luante me ashikë bile edhe me monedha të vëna sipër. Të gjitha ato, që kishte bërë
kur nuk e shikonte e jëma ose i jati, i kishin krijuar një ndienjë të
vazhdueshme faji, e cila nuk i ishte ndarë edhe pasi ishte martuar. Vërtet pas
martesës kishte patur më pak “mos” e “nuk”, që I drejtoheshin atij vetë, por
edhe pa të tilla nuk ishte mbetur. Pasi fjalët “nuk” dhe mos” i shkaktonin një
dridhje të lehtë në trup, ai menjëherë ndjente brenda vetes një dëshirë të ëmbël
të përzjerë me pak turbullim faji, që të bënte atë, që i kishin kërkuar të mos
bënte. Pas dhjetë-pesëmbëdhjetë minutash ndienja e ëmbël i kalonte dhe i mbetej
turbullimi dhe ndjehej me faj, që vetëm kishte dashur të bënte atë, që ishte
para një “nuk” apo “mos”. E njëjta gjë po i përsëritej. Në fillim i iku ndienja
e ëmbël e dorëzimit dhe e zdërhalljes bashkë me thënien “në djall apartamenti,
po rri shijo ditët e mbetura të lejes”; më vonë i kaloi më shpejt kënaqësia për
të gjetur një sekser dhe për të mbyllur hallin me një shumë parash; e treta u
zbeh dëshira për të përdorur të njëjtin plan bisede me Fikon dhe me rradhë mëdyshja
për të takuar Rako Pilafin, për tu grindur me Dardan Kodrën dhe për të evituar
kontaktet edhe kur mund të evitoheshin. I ishte nënshtruar plotësisht “Nuk-ut”
të madh, që do e drejtonte në rrugën e duhur, si e kishin shpënë gjithë nuk-et
e tjera në ato dyzetekatër vite të jetës.
-Nuk bën të ulesh në trotuar dhe të
sillesh si një vëzhgues i paanshëm, kur e gjithë Bredhishta e di , që nuk je më
i tillë.
-O Fime. Nuk të pashë se isha
mendjehumbur në mendime.
-Nuk jam më Fime për ty pas asaj, që
ndodhi në dhomën dyqindedy. Më ke bërë të jem gazi i Bredhishtës, gjë që në kohët
e duelarëve do shlyhej vetëm me dyluftim vdekjeprurës me pallë.
-Po dale bre Fime se nuk kam bërë…
-Nuk jam më Fime për ty!- e ngriti zërin
doktori i shkencave të letrave Aferim Dollibashi duke e parë nga lart poshtë me
përbuzje mjekun e habitur – Ti tradhëtove besimin tim shoqëror duke u përfshirë
në një marëdhënie erotike me të dashurën e zemrës sime, zonjushen Havani. Në
kohët e kalorësve për këtë gjë do shkonte gjaku deri në gju.
-Nuk…
-S’ka nuk! Përsëritet e njëjta
histori mijravjeçare si e luftës së Trojës. Unë, Menellau i dashuruar, të ftoj
ty në mbledhjen e Intelektualëve Myslymanë, dhe ti, Paridi mosmirënjohës më rrëmben
mua loçkën e zemrës.
-Ka një keqkuptim o Aferim! Unë nuk
rrëmbeva njeri po më dhunuan në dhomën time. Dhe as e dija , që ishte e dashura
tënde.
-Oh edhe baltë do të hedhësh mbi atë
zonjushë fisnike intelektuale, që gabimin e vetëm që bëri, ishte se e dashuruar
marrëzisht me mua, u tundua nga sharmi i një të huaji, të cilin e mbivlerësoi
pikërisht për shkak të shoqërisë, që kishte me mua.
-Aferim po ti je i martuar.
-Edhe? Një shpirt i lirë si imi nuk
mund të mbahet brenda mureve konvencionale të një marëdhënie të përjetshme. Për më tepër, ne
kemi një detyrim hyjnor të kujdesemi për disa gra, por këtë nuk mund ta kuptosh
ti, i korruptuar nga bota perëndimore e të mirave materiale. Jam krenar, që jam
i përzgjedhuri i zemrës së zonjushes time, dashuria e së cilës nuk mund të cënohet
as nga intrigat e përbindshme, të dikujt , që në të shkuarën e quaja shok.
-Aferim të të pyes për diçka?
-…mmm…më habit kurajoja tënde, pas
veprës aq të ulët të tradhëtisë, por tërësia ime morale është ku e ku më lart
se e jotja, ndaj po të jap mundësinë të më drejtosh edhe pyetjen e fundit.
-Si arrije, që fitoje gjithnjë në
lojrat me ashikë? Kjo pyetje ka tridhjet vjet, që më mundon.
Doktori i shkencave të letrave
Aferim Dollibashi, mbylli përgjysëm sytë dhe shtrëngoi nofullat, dhe pas disa sekondave
shqiptoi plot mllef:
-Të përbuz!- dhe eci me shumë krenari
drejt Tregut të Vjetër, por pa ju rënë në sy kalimtarëve.
Naim Hana filloi të mendojë i
trembur, se si mund të ndikonte thashethemnaja rreth asaj , që ndodhi në dhomën
e tij të hotelit me farmacisten, në marëdhënien me Artemisin. Si do t’i
spjegonte gruas së tij gjithshka kishte ndodhur kaq mijra kilometra larg pas
ngjarjeve të tjera të papritura për të. I kishte mbajtur të fshehur, për të mos
e shqetësuar, arrestimin, por nëse ajo do mësonte për të gjitha, përfshi këtu
edhe tradhëtinë, gjithshka që kalonte nga goja në gojë dhe nga mendja në mendje
do të merrte përmasa të paimagjinueshme, në varësi të gojëve dhe mendjeve në të
cilat kalonte. Vetëm një renditje e pasaktë e ngjarjeve dhe Artemisi mund të
tmerrohej. Nëse ngjarja e dhomës
dyqindedy do i paraprinte të gjithave, Naim Hana mund të ishte një “përdhunues
i një zonjusheje, gjë për të cilën ishte arrestuar” ose “një amerikan pervert,
që kishte sajuar dëmtimin e apartamentit për t’i marrë para familjes dhe për t’i
shpenzuar për turizëm seksual në vendlindje” ose më keq akoma “një
shqiptaro-amerikan myslyman, që kishte kundërshtuar ngritjen e kishës katolike
dhe ishte përfshirë në një lëvizje për vendosjen e Sherihatit dhe lejimin e martesës
me 4 gra dhe ishte ndaluar nga organet e rendit pas përpjekjes së dhunshme për
të goditur me dy vare, përfaqësuesit shtetërorë ”. Nuk duhet të linte, që kjo të
ndodhte, nëse nuk kishte ndodhur akoma. Ishte mirë, që para takimit me Fikon, të
takonte Berti Dajkon, për të parë qëndrimin e sojit të Artemisit rreth
ngjarjeve.
Berti Doken e gjeti të ulur
këmbëkryq mbi dyshekun prej gome duke lexuar “Mukun”, por me një pamje të
vrejtur, që e bënte të dukej si një Budë i inatosur. Ndjeu, që punët nuk i kishte
mirë.
-Si fjete Berto?
-Unë mirë, po ti kishe ndonjë
gjyvende tjetër mbrëmë?
Fjalët e kushëririt të Artemisit,
ishin si plumba, nga të cilët Naimi nuk mund të shpëtonte dot. I tronditur,
mendoi ta pyeste, se a dinte gjë e shoqja dhe nëse dinte, çfarë i kishin thënë.
Tjetri e shikonte duke hetuar lëvizjet më të vogla të mjekut, i cili thuajse
nuk lëvizte asnjë muskul të trupit.
-Berto nuk di ç’të kanë thënë, por ta
dish , që e vërteta është krejt tjetër.
-Mos më thuaj, që të erdhi të bënte vizitë
mjekësore si gjinekolog, që je zotrote, se atë se ha unë!
-Jo nuk dua të të them atë. Ti e di
, që nuk e kam zakon të gënjej. Ishte një aksident…si të ta spjegoj më mirë…diçka
fare padashje dhe e papritur…
-Si padashur dhe e papritur? Po qe
se ke bërë seks me të si thonë bredhishtarët s’ka të papritur. Ty nuk të ranë
herdhet papritur në vrimën e saj de!
-…Berto po mos më besove ti nuk ka për
të më besuar askush tjetër. Isha i xhveshur në dhomën time dhe ajo më sulmoi.
Betohem për kokën e dy djemve!
- Si hyri ajo në dhomën tënde?
Njerzit thonë se e ke ndjellë ti pasi i pate premtuar t’i gjeje furnizime me
ilaçe të lira nga Amerika. Dhe pastaj nxorrët sytë të dy!
Naim Hana kishte harruar shprehjen e
kohës së fëmijërisë, kur dy të rritur përfshiheshin në një marëdhenie jashtë
martesore dhe mendohej se kishin fjetur me njëri tjetrin, nuk thuhej as kishin
fjetur, as kishin bërë seks, as ishin fekonduar, por “kishin nxjerrë sytë“. Një
kohë të gjatë ajo i kishte krijuar një përshtypje shumë të gabuar dhe të keqe për
seksin jashtëmartesor. Në ndryshim nga të tjerët, që kryheshin përgjithësisht
në zonat e poshtëbelit, ai kryhej në kokë, në mënyrë makabre dhe i shoqëruar me
nxjerrje sysh, ose të paktën me përpjekje për të nxjerrë sytë. Kur ishte
specializuar për gjinekologji, kishte mësuar se ndërhyrja e dhunshme mbi sytë
ishte anti-erotike dhe vetëm një puthje e lehtë mbi kapakët e syve mund të
ngjallte sensualizëm, por përsëri shprehja e vjetër popullore i ishte dukur
shumë e largët nga marëdhënia qejfore, jashtëmartesore. Ndërkohë, Bertoja, që
ishte ngritur më këmbë duke pritur shfajësimin e plotë të burrit të kushërirës,
i cili po vononte shumë ta bënte tha fjalët, që do I kumbonin në vesh gjithë
atë ditë Naim Hanës:
-Të prishi kurbeti Naim! Mos më
kërko më!- dhe mori rrugën të dilte nga dera e rivarur e apartamentit duke
flakur mbi pirgjet me libra “Mukun e Vogël”. Më i goditur se kurrë më parë,
Naim Hana nuk arriti t’i thoshte asgjë, bile as ta kujtonte të merrte dyshekun
e plazhit. Kishte mbetur përfundimisht i vetëm në apartamentin, ku ishte
rritur, mes suvave të rëna, dyshemeve të prishura e librave të shfytyruar, pas
disa ditësh në burg dhe pas një tradhëtie bashkëshortore, jehona e të cilave
mund të kishte arritur deri tek gruaja e tij e dashur. “Më prishi kurbeti? Po ç’lidhje
ka kurbeti? Vërtet më ka prishur? Po ku kam gabuar?” mendoi. I shkoi në mendje
të gjitha ngjarjet, që nga përcjellja, që e shoqja i kishte bërë në aeroportin
RDU e me rradhë mbrritjen në vendin fqinjë, kalimin e kufirit me taksi, takimin
me Gurgullimën, lojën e tenisit të Fikos, varrimin e Dëfrimes, humbjen e parave
tek Jashukënstrakshën, takimi me Dardan Kodrën, arrestimin dhe qëndrimin në
qeli, seksin padashje me farmacisten, moszgjidhja e krizës së miellit me
vasfiun e deri në ëndërrspjegimi i Prakes. Diku duhet të kishte gabuar, bile rëndë,
që e kishin ndjekur gjithë këto gjëma njëra pas tjetrës, por nuk arrinte ta
lokalizonte dhe sidomos të gjente lidhjen e mundshme të kurbetit në Karolinën e
Veriut me karakterin e tij të ndryshuar dhe rrokopujën e ngjarjeve në Bredhishtë.
Nuk kishte lojtur
kumar; nuk kishte ngrënë me duar të palara; nuk kishte fyer njeri; nuk kishte
vjedhur; nuk kishte gënjyer; nuk kishte dalë me brekë në ballkon…ooo, mbase nuk
duhet të kishte hapur derën e dhomës së hotelit, kur ishte vetëm me rrobëbanje
dhe pa brekë nën të, por për këtë gjë askush nuk e kishte paralajmëruar gjatë
dyzetekatër viteve të jetës së tij. Për më tepër ajo, që ishte bërë si rrjedhojë
e hapjes së derës së dhomës, kur ishte vetëm me rrobëbanjë dhe pa brekë nën të
ishte bërë dhe nuk zhbëhej, ndërsa apartamenti , që ishte zhbërë mund të bëhej.
Bile duhet të bëhej. Po a do ndikonte bërja e apartamentit ose më mirë ribërja
pas zhbërjes në përmirësimin e marëdhënieve me të shoqen? Artemisi ishte mbi
gjithshka ndaj duhet të nisej menjëherë për në Qytetin e Lisave dhe të linte
Bredhishën.
Po nëse ajo nuk dinte
gjë, si do justifikohej për kthimin e papritur? Ishte kapur si kurrë ndonjëherë
jetën e tij. Ndjehej i dëshpëruar. U ul për pak çaste mbi dyshekun plastik dhe
futi kokën mes gjunjëve duke e shtrënguar me sa i mundej. I dukej se do ishte më
mirë pa të. Ndërkohë një uturimë u dëgjua nga lart dhe copra suvaje filluan të
binin mbi të. vaska me hidromasazh kishte filluar të punonte. Ai brofi më këmbë
duke thirrur:
-Nuk ka vend për dëshpërim!- dhe
morri rrugën drejt shkallëve.
No comments:
Post a Comment