A duhet të dalë Bashkim Shehu në ballë për Muzeun e Spiunëve?

Kjo është një pyetje, jo shumë e lehtë për t’i dhënë përgjigje, nisur nga mënyra se si duhet të shikohet raporti I individit me prindrit apo me familjen e tij.

Bashkim Shehu është tashmë një shkrimtar i afirmuar shqiptar, që publikisht ka sulmuar Diktaturën dhe bëmat e saj famëkeqe, Diktatorin dhe bashkëpuntorin e tij të ngushtë, Mehmet Shehun. Ka qënë një veprim i vlerësuar jo vetëm në botën e qytetëruar, por edhe në botën shqiptare, ku njerzit e kanë të vështirë të ngrihen kundër etërve të tyre. Bashkimi e ka bërë këtë i bindur dhe në mënyrë dinjitoze, duke mos përfllur, se çmund të thoshin ato pjesë të publikut shqiptar, që i dënojnë më tepër se plangprishës, ata që demaskojnë prindrit ose të afërmit e tjerë.

Gjithashtu Bashkim Shehu, ka bërë rreth 8-9 vjet burg, pa patur asnjë faj, veç atij, që ishte i biri i “poliagjentit”Mehmet Shehu dhe në këtë mënyrë, shoqëria shqiptare ka detyrime ndaj tij, si ndaj gjithë të persekutuarve politikë.

Por(dhe ka një por të madh), sot, në gjendjen e politikës dhe shoqërisë shqiptare, për mendimin tim Bashkim Shehu nuk është njeriu i përshtatshëm për tu vënë në ballë të kësaj pune.

Atmosfera e përgjithshme e tre-katër viteve të fundit është ajo e rehabilitimit, ose e zbutjes së bëmave t[ Diktaturës. U ndje hapur para dy vjetësh në përpjekjen për të rehabilituar Mehmet Shehun me rastin e 100 vjetorit të tij, sivjet gjatë gjithë festimeve për 70 vjetorin e vendosjes së Diktaturës  dhe deri në dy muajt e fundit, në shkrimet dhe intervistat, që duan të paraqesin Partinë e Punës, si arkitekte të Demokracisë në Shqipëri.

Simbolika e vënies në krye të organizimit të Muzeut të Spiunëve, të djalit të njeriut, që për gati një dekadë ishte Ministër I Brendshëm dhe vendosi bazat e makinës së llahtarshme të Sigurimit të Shtetit, mund të jetë çdo gjë, veç një simbolike të pranueshme për ata , që kanë vuajtur nga Sigurimi i Mehmet Shehut. Ky i fundit, njihej , që në kohën kur nuk ishte dënuar, si njeriu më i ashpër i diktaturës. Kishte kryer pa ju dridhur syri vrasje masive, që në vitet e luftës e deri në qindra krime të tjera prej vitit 1944 e deri më 1981.

Ka edhe një arsye tjetër, për të mos pasur Bashkim Shehun në krye të këtyre punëve.

Në fundin e viteve ’70 dhe fillimin e viteve ’80, kur terrori shtetëror ka qënë në kulmin e tij, Bashkim Shehu bashkë me gruan e tij të asaj kohe kanë qënë ndër njerzit më të urryer në Tiranë. Tek plotësimi i tekave të tyre, rinia shikonte dyfaqësinë e Udhëheqjes, që ju ndalonte të tjerëve të bënin ato, që ju lejoheshin Bashkim Shehut dhe fëmijëve të tjerë të Bllokut. Kuptohet në të ndikonte edhe antipatia e madhe , që kishin të rinjtë për Mehmet Shehun, vetvrasja e të cilit në Tiranën e asaj kohe u ndje vetëm si plasaritje e fortë të pushtetit.

Fëmijët nuk kanë faj për mëkatet e etërve, por nuk është e udhës, që edhe për të demaskuar krimet e baballarëve, të shohim ende në ballë fëmijët e tyre.