Fati

Kapem me thonj pas asaj që ka ikur,

Pas çastit që ka fluturuar vite drite larg.

Mendja më shumë se trupi më është ligur,

Mendja,

Që mendimet bezdisëse si mizat,

Nuk i tremb më dot,

I le t’i sillen qark.

Në trishtimin që vjen qiellit,

Trishtimin e bardhë,

Si pafajësia,

Mundohem të gjej një flokëz asimetrike

Një të vetme,

Për të shpjeguar

Rrokopujën e ditëve të mia.

Eshtë e pamundur ta gjesh,

Më e pamundur se triflin me katër fletë!

Fati,

Ky trill i pakuptueshëm mes drejtpeshimit universal,

Një herë vjen në jetë.

Nëse prej gishtash të shpëton,

Ai tej ikën,

Më kurrë tek ti nuk ndal!