Reflektime (fund)

(vijim)

Cili është qëllimi kryesor i sistemit arsimor kudo në botë?

Përgjithësisht mund të bashkohet në një fjali të vetme:

Të përgatisë fëmijët për jetën.

Po për ç’lloj jete përgatit fëmijët shoqëria njerëzore e vendeve më të përparuara, gjë që kopjohet edhe në vendet e pazhvilluara?

Të gjithë shoqëritë përgatisin njerëz për punë. (Një lloj skllavërie moderne.) Njerëzit janë të gjithë (veç super të pasurve) pjesën më të madhe të kohës, që nuk janë në gjumë, në punë. Po kështu nisin që në fillimet e tyre fëmijët të mësohen me regjimin, që i mban deri më 5 pasdite në një mjedis të vetëm, që dashje pa dashje kthehet në një shkollë-burg. Ky angazhim tepër standart i të gjithëve në një mjedis për orë të zgjatura detyrimisht që do sjellë anomali në rrtijen dhe formimit e qytetarëve të rinj.

E para- në të gjitha shkollat e vendeve të përparuara nuk kultivohet koncepti i të drejtës së lirisë. Nuk ka liri të zgjedhjes së programeve se janë të standartizuara për të gjithë. Nuk ka liri të veprimit gjatë ditës, sepse je i detyruar të dëgjosh ato ç’ka thotë mësuesi edhe nëse të interesojnë ose jo.

E dyta- Nuk mund të ketë në klasa me 30-40 nxënës dhe një mësues dhënie dhe nxënie të dijeve sipas cilësive të veçanta të nxënësve, në mënyrë, që në një kohë sa më të shkurtër, fëmija të marrë maksimumin e dijeve që i interesojnë dhe i vlejnë. Futja e mendjes së një fëmije në “kallëpin” që ka përgatitur Ministria apo Bordi dhe që mësuesi e ndjek me rigorozitet është njëlloj si futja e një të sëmuri mendor brenda këmishës së forcës, e cila vetëm se e acaron më shumë dhe i kufizon akoma më tepër lirinë. Në shkollat tradicionale jeta e fëmijëve dhe adoleshentëve humb cilësinë e saj, si është krijuar nga Natyra apo nga ndonjë Forcë e Mbinatyrshme.

Ndaj duke ju kthyer përpjekjeve të njerëzve për të ndryshuar, këto janë të gabuara në konceptim nga shoqëria që në qëllimin dhe pikënisjen e tyre. Tek ata që nuk e kanë “genin” e ndryshueshmërisë, kjo sjell përplasje të vazhdueshme dhe pa rrugëdalje me të gjitha llojet e autoriteteve. Në regjimet diktatoriale dhe autarkike, njerëz të tillë përfundojnë burgjeve.

Po i rikthehem fillimit të këtij shkrimi dhe dëshirës sime për të ndryshuar. Duke qënë se pasi kalova të 50-tat kuptova se jo vetëm ishte gati e pamundur të ndryshoja, por nuk ishte edhe e domosdoshme të ndryshoja, zgjodha të largohesha sa më shumë që të ishte e mundur nga autoritetet. Problemet e vazhdueshme me ta ishin vetëm njëra nga gjërat që më shqetësonin. Kishte (dhe ka) edhe të tjera gjëra, që doja të ndryshoja në jetën dhe sjelljen time, në marëdhëniet me njerëzit, por pata kuptuar se nuk e kisha këtë aftësi.

Atëhere vendosa të jetoj në një gjendje sa më pranë Lirisë së plotë, që është e mundëshme. Duke i ngritur në mënyrë figurative gishtin e mesit drejtorit të atëhershëm të shkollës, kryetarit të sotëm të bashkisë dhe kryeministrit të së nesërmes.