Njerëzit ikin

Nuk ishte më as kafeja “Starbucks”, ku kisha kaluar aq shumë orë. Shpesh i pari. Rrallë kishte të tjerë që ishin ende të ulur mëngjesave. Kishin marrë kafetë e tyre dhe kishin nxituar për në punë. Unë nuk ngutesha. Deri në orën 8, që duhet të isha në zyrë kishte edhe dy orë. Mund të pija me nge kafenë, të lexoja titujt kryesorë të lajmeve dhe të shkruaja ç’të më vinte. Pa asnjë plan. Të përktheja Bodlerin ose të shkruaja kundër Berishës dhe Ramës. Kur ëndërra e fundit ishte ende në mendje mund të shkruaja edhe ndonjë poezi. Në të njëjtin vend. Që në mendje e quaja vendin tim. Herë herë ngrija kokën për të parë kush kishte hyrë me vrull. Ishin të pakët ata që më flisnin edhe pse mund të më kishin parë ditët e tjera. Më pëlqente që nuk më fliste kush. Dilja vetëm një herë jashtë për të pirë një cigare, kur dielli ishte në të dalë. Ai lëpihej vetratave të mëdha, por nuk arrinte të binte mbi ekranin e mbiprehërësit tim.

Baristët ishin të njëjtit mëngjeseve. Tre meshkuj, dy prej të cilëve ishin gay. Njëri dukej që tej nga vetullat e hequra dhe pak rimel rreth syve, por për  tjetrin e kisha mësuar shumë vonë. Ishte një barist shumë i saktë dhe i sigurt në punën e tij. I kujdesshëm edhe në bisedat e shkurtëra me klientët. Më tregonte që ndihmonte familjen dhe të vëllanë që ishte drogmen. Prej ati kuptova që kisha një lloj stereotipie në shikimin e homoseksualëve.

Tek “Starbucks” tjetër, atje ku lexoja edhe libra pa i blerë, kishte pak ndryshime. Baristja e mëngjeseve ishte e njëjta dhe ecte sërish si kaike, megjithëse më spjegoi se kishte zëvendësuar një “këllk” dhe një gju me metalikë. U mata t’i thoja se si bënte për të kaluar në kontrollet e aroporteve, por u përmbajta se m’u duk një shaka e palezetshme. Atje takova Toni Fasulon, që nuk ishte dobësuar, por ishte më i shkurtër. Të dukej si një masë viskoze, që humbiste çdo vit e nga pak lartësinë. E pyeta për Doug dhe më tha që vdiq vjet. Kancer në mushkëri. Tonin e kishte përfshirë edhe në testamentin e tij. Doug kishte një dyqan antikuaresh dhe në katin e dytë edhe shtëpinë. Nuk kalova nga dyqani i tij. Më vinte keq.

Kishin vdekur edhe Ciki dhe Cikoja. Të dy ishin italianë dhe asnjëherë nuk ju mësova emrat e vërtetë. Edhe armeni Xhon kishte vdekur. Ishte më i moshuar se ata. Për Carlin nuk dinte njeri gjë. Ndoshta ishte në ndonjë shtëpi pleqsh në një qytet tjetër. Greku Harri, i lindur në Selanik dhe djalë gjenerali m’i jepte të dhënat. I jati kishte dashur ta bënte doktor, por ai nuk donte të shkonte në universitet dhe kishte emigruar pa bekimin e familjes. Nuk shkonte më në Greqi. Nuk shkonte as në kishë. Ka ende një djallëzi ballkanike në sy. Duket se nuk i bëhet më vonë për asgjë. “Hani, pini, .ini!”- më thotë në shqip dhe qesh. Qesh edhe unë me filozofinë e tij hedoniste, që çuditërisht e ka degdisur në një vend ku të mirat e jetës shijohen më me vështirësi.

Tek mëngjesorja më e mirë e qytetit, atje ku hanë policët dhe zjarrfikësit, ndjehem më mirë. Nuk ka ndryshuar asgjë. Absolutisht. Veç kamariereve plaka, që duhet të jenë në pension ose kanë vdekur, por që janë zëvendësuar nga të tjera kamariere të moshuara dhe të trasha. Menuja është e njëjtë dhe unë porosit të njëjtën pjatë që porosisja, kur shkoja atje; Biftek të pjekur pak, vezë syze dhe bukë me krunde të thekur. Më duket se edhe çmimi është ai i para dhjetë vjetësh, ose është rritur fare pak. Restoranti konservator më i mirë në botë. Nuk e gjen kurrë të zbrazët. Nuk kam për kë të pyes atje, se gjithnjë kam ndenjur jo më shumë se 20 minuta dhe nuk kam njohur njeri. As kam ditur se cili ishte pronari. Ndoshta një i bardhë dhe i trashë, që gatuan vetë dhe nuk e nxjerr kurrë kokën për të parë sallën. I ngjashëm me manikinët e guzhinierëve, që venë ndonjëherë në dyert e restoranteve të lirë.

M’u kujtua një fjali që më tha e përlotur një mikesha ime këtë vjeshtë. “Mua më ze malli për të vdekurit!” Nuk e kisha hasur ndonjëherë. As në librat. Më dukej se mall mund të kesh vetëm për çka mund ta shohësh sërish. Të vdekurit nuk ke për t’i parë më. Mç shumë se mall është dhimbja e pamundësisë për t’i parë dhe prekur. Të ikurit. Të përtejmit. Të shumtët.

Nuk kam për t’i parë më kurrë Cikon, Cikin, Doug dhe Xhonë. I ngacmoja dhe ma kthenin. Pastaj qeshnim. Si bëjnë njerëzit në botë, që i duan njerëzit e tjerë. Dhe nuk mund t’i harrojnë, se kurdoherë do i kenë në një cep të mendjes së tyre, atje ku ndoshta nuk janë kujtimet më të shtrenjta, por janë kujtimet e mira, mbresat e lëna nga njerëz të thjeshtë, që pinin kafe dhe herë herë flisnin me të njohurit përreth.