E shumëpremtuara Hënë.

Atë natë ëshin çmendur të gjithë

Ndoshta prej hënës së plotë.

Diamantë flaknin,

Kartmonedha hidhnin përreth

Nën tingëllima ritmike zilesh.

Ishte një e rreme botë,

Me të rreme hënë,

Por me diamantë të vërtetë

Dhe me një aromë krimesh.

E vërtetë ishte dhe çmenduria

Dhe zjarrmi në sytë e tyre,

Të qeshurat histerike

Që zbulonin dhëmbët e rënë.

Mungonin këmishët e forcës,

Infermierët muskulozë dhe të verbër,

Akrepat e orës,

Në atë natë të pafund me të plotë hënë.

Nuk dija nëse duhet të ndihja

Një plakë që mezi mbahej pas një katërkëmbëshi metali

E megjithatë vallzonte,

Si ata që shërohen nga paraliza

Pas premtimit të jetës përtej.

Në ekstazën e përgjithshme

Dhe të çuditshmeve lëvizje

Të shkaktuara nga artificialët diej.

Nuk mund të jetë ky Ferri!

S’ka të nxehta ujra dhe avuj squfuri.

Gjokse të flashkur

Apo mollaqe të ngrëna.

Një natë e përjetshme është kjo

Por fytyrat i fshehin mundimet

Me shpresën se do fitojnë

Të shumëpremtuarën Hënë.