“Revolucioni” marshon…nga SHQUP-i në Kryeministri

Në Shqipërinë e revolucioneve filloi edhe një revolucion i ri. Eshtë vazhduesi i Revolucionit demokratiko-borgjez të Qershorit, i Revolucionit popullor të të kuqve, i Revolucionit të grave, i Revolucionit tekniko-shkencor, i Revolucionit demokratik të ndryshimit të sistemit, i Revolucionit “Mjaft” dhe i disa revolucioneve të tjerë, që nuk i kujtoj më. Një pjesë të mirë kanë qënë gjatë viteve të jetës sime dhe ma kanë bërë akoma më të ngatërruar konceptin e Revolucionit dhe revolucionarëve.

Në vitet e adoleshencës përsërisnim edhe vargjet e një lloj parodie pa asnjë kuptim “Cajmë dru dhe ndezim zjarrë/ jemi revolucionarë…” Na ngazëllente vetëm idea që po talleshim me revolucionin se vargjet nuk kishin asgjë për të qeshur dhe më pas vazhdonin me të tjera pa asnjë lidhje.

Këto më erdhën në mendje kur dëgjova disa fjalë pakuptim të “revolucionarëve” të sotëm, që drejtoheshin nga revolucionarët Sali dhe Meta. “Revolucionari” Zeni, rrinte në një distancë 100 metra nga podium ku flisnin njëri pas tjetrit ata që do rrëzojnë Ramën.

Revolucionet e vërteta janë “troshitje” të mëdha të shoqërive, që kurorëzohen me shumë të vrarë, ndryshime të institucioneve dhe njerëzve, që drejtojnë dhe që më shumë se të mira sjellin dëme të pakorrigjueshme në grupe dhe familje të caktuara. Eshtë mirë të mos ndodhin, por konservatorizmi I tepruar, ose despotizmi i një grupi drejtues i bën të domosdoshme sepse nuk ka rrugë tjetër për të ndryshuar gjërat.

A janë kushtet për një revolucion në Shqipëri?

Edhe pse për shumë njerëz jeta është e padurueshme, në Shqipëri nuk ka kushte për një revolucion. Mungojnë organizime njerëzish me motive të qarta dhe të pastra për të rrëzuar pushtetin e korruptuar. E ashtuquajtura opozitë e fragmentuar mes tre grupesh, një i një partie familjare hajdute dhe dy të tjerët me origjinë antikomuniste, por me shumë gjynahe të së kaluarës,  nuk mund të tërheqë pas njerëz të mjaftë për një revolucion qoftë paqësor. Kam parasysh këtu Revolucionin portokalli në Ukrainë, kur njerëzit u gdhinë me javë në të ftohtë për të rrëzuar klikën hajdute proruse.

Një protestë madhore (mos e quajmë kot revolucion) e njerëzve që duan të jetojnë më mirë, që të mos drejtohen nga super të korruptuar, me vendosmëri dhe qëndrueshmëri do gjente mbështetje edhe tek të huajt, të cilët e njohin korrupsionin e pushtetit në Shqipëri. Por në një vend që nuk ka Sindikata ose forma të tjera organizimi, që të përfaqësojnë interesat e grupeve të mëdha shoqërore kjo gjë nuk mund të ndodhë. Partitë politike të drejtuara nga figura të diskretituara nuk kanë për të pasur ndonjëherë mbështetjen e BE dhe SHBA.

Për fatin e keq të shqiptarëve që jetojnë në Shqipëri dhe keqardhjen e shqiptarëve në botë, asgjë nuk ka për të ndryshuar këtë vit. Vetëm nëse ndodh që ndonjë nga të arrestuarit e deritanishëm apo të së ardhmes të përfshirë në korrupsionin qeveritar, të pranojë të dëshmojë kundër Ramës dhe SPAK të ketë forcën t’i mëshojë një linje të tillë, kjo është e vetmja shpresë që qeveria më e korruptuar e 30 viteve të fundit të bjerë dhe vendi të shkojë në zgjedhje të parakohshme.

Eshtë e vetmja shpresë, por jo “revolucioni shëtitës” i Berisha-Metës, që bëhet vetëm për t’ju zgjatur jetën në politikë këtyre dy “kufomave”.