Njëmijë verat e pritjes

Njëmijë verat e pritjes

Ishin ditë të nxehta të padurimit,

Premtime në erë

Apo të dëshirës ethe?

Stinët fluturake të mendimit

Të ngjizura marrëzisht atë verë,

Mbanin të blerta të pyllit gjethe.

Tani,

Mijëra petale trëndafilash

Në ngjyrën e tëndeve mollëza

Nuk sjellin dot pranverën.

Një stinë e gjatë shirash

Lotësh,

                Fjalë mes thonjëzash

Klithmash kujitëse që përzjehen me erën.

Nuk kishim premtuar asgjë në vjeshtë,

Altareve të ditëve të nxehta

Blatuam shpirtërat tanë.

Ishte një e vërtetë e thjeshtë

Më e kuptueshmja,

                Më e lehta:

“-Njëmijë vera do të pres!”

Dhe besuam në atë ç’ka thamë.