Do gëzohesha po të kishte vdekur Monarkia!

Mbretëresha Elizabet është e brezit të nënës sime. Shpesh bënim shaka me time më për të dhe për Princin Lipi (Filipin e ndjerë). Edhe pse më bezdisin “pompat dhe poteret” e dy javëve të zimbajtjes për të, nuk ndjeva gëzim kur monarkeja e vjetër u largua nga jeta. Por nuk më la as edhe ndonjë trishtim se ishte 96 vjeçe dhe u largua e qetë nga kjo jetë, pa vuajtje të mëdha në fund. Si do dëshërojë gjithkush të largohet.

 Po do isha gëzuar shumë nëse Monarkia do kishte vdekur! Veçanërisht në vendet e zhvilluara europiane dhe më tej në gjithë vendet e tjera të botës. Njerëzimi ka dhjetvjeçarë, që e ka kapërcyer gjendjen e tij “fëminore” të gjakut blu, të trashëgimtarit të parë, të ceremonive të bujshme me karroca dhe shërbëtorë të veshur si në Mesjetën e vonë dhe me të gjitha paradat, daljet në ballkone, takime me popullin e përvuajtur e të tjera që lidhen me Monarkitë europiane. Mbi të gjitha, monarkitë me luksin dhe pushtetin e tyre bien ndesh edhe me Dhjatën e Re dhe mësimet e Krishtit.

Natyrisht që ka shpjegimin e saj mahnitja e shumë njerëzve me mbretërorët, dashuria e më të shumtëve të anglezëve ndaj Elisabetës dhe familjes së saj dhe respekti që po tregojnë gjithë drejtuesit e shteteve ndaj Mbretëreshës së ndjerë. Ka një përzjerje të psikologjisë tonë të përpunuar në shekuj me përralla dhe ëndërra për princër dhe princesha, me propagandën e madhe që bëhet rreth jetës dhe virtyteve të tyre, si dhe me faktin që Britania e Madhe edhe pse nuk është më Fuqia më e madhe perandorake, është një nga shtetet më të pasur dhe më të fuqishëm në botë. Zija britanike ka qënë lajmi që në mënyrë absurd ka kaluar disa herë nga mbulimi në media edhe luftën në Ukrainë këto dy javë. Familja mbretërore e veshur kokë e këmbë në të zeza, me një pikëllim të vërtetë ose të shtirë në fytyra, të del para në çdo lajm. Bashkë edhe me rradhën e gjatë, që zgjat deri dymbëdhjetë orë, të njerëzve që duan të bëjnë homazhe tek arkëmorti i Elisabetës.

Ky “film” është parë edhe shumë herë të tjera gjatë jetës sonë. Gjatë varrimeve të Stalinit, Maos, Enver Hoxhës, Naserit dhe shumë diktatorëve dhe udhëheqësve të tjerë të shteteve. Eshtë e vërtetë se në rastet e regjimeve totalitare, propaganda shoqërohej edhe me frikë, gjë që shpjegon histerinë e të qarave të turmave, por edhe në shoqërinë e lirë britanike, psikologjia e turmave të paktën një shekull që manipulohet në një mënyrë të stërholluar. Vërtet nuk ndërtohen më piramida dhe nuk bëhen shpenzime faraonike për funerale të mbretërve dhe mbretësheva, por ndryshimi nuk është aq thelbësor. Njerëz të konsideruar të jashtëzakonshëm vetëm për shkak të lidhjeve të gjakut, përcillen me nderim për në botën e pëtejme nga milionat e “skëllevërve modernë“, tashmë të robëruar psikologjikisht me mjete të tjera dhe jo me ato të dhunës.

Moxarti u përcoll me pesë njerëz edhe pse një gjeni i ri në moshë; në përcjelljen e Ainshtainit kishte vetëm 15 anëtarë të familjes dhe miq të ngushtë dhe po kështu në dhjetra funerale gjenijsh në 3-4 shekujt e fundit. Njerëzit ende nuk janë mësuar të nderojnë gjenialen dhe dobinë që i ka sjellë ajo Njerëzimit, por të vrapojnë për të shuar kureshtjen dhe për të qënë pjesë e një funeral mbretëror. Më pas ëndërrojnë të kenë një dasëm mbretërore, një funeral mbretëror apo më shumë akoma një jetë mbretërish.

Ky është absurditeti dhe ndikimi i keq i Monarkisë në jetën e njerëzve. Një e keqe e madhe, për të cilën për fat të keq ka nisur të flitet gjithnjë e më pak.