(vijim)
Mëngjesi ishte i
njëjtë me atë të ditës së mëparshme, por kishte vrullin e mëngjeseve të
fëmijëve. Dita dukej çuditërisht e gjatë dhe mendja ishte e përqëndruar vetëm
se si do “ja hidhnim” për detyrat e shtëpisë dhe si të shpëtonim pa na ngritur
në dërrasën e zezë. Në shtator nuk bëje dot llogaritjet “mua më ka ngritur një
herë ose dy”, që të linin të qetë për disa javë të mos mësoje në një lëndë të
caktuar. Me çantat kafe ose të zeza nën sqetull, sytë e pahapura mirë dhe
shaminë e pionierit të lidhur me nxitim, ne shkonim dhe rrjeshtoheshim në
oborrin e shkollës për të filluar ritin e “fiskulturës së mëngjesit” dhe pas
riteve të tjera, mes të cilëve edhe thënia me përtesë “Gjithmonë gati!” pasi komandantja e çetës së pionierëve kishte
thënë formulën magjike “Pionierë në luftë
për çështjen e partisë të jini gati!”, hynim në klasa. Ne nuk dinim se ç’ishte
çështja e Partisë, madje nuk dinim mirë as se ç’ishte Partia, por përgjigjen e
jepnim automatikisht, që kur ishim pranuar në organizatën e pionierit, që
përgjithësisht kryej kur nxënësit ishin në klasën e tretë të fillores.
Nuk kishim as atëhere të qartë dhe as tani nuk jam në
gjendje të kuptoj mirë se pse në fëmijërinë time, djemtë ishin të ndarë nga
vajzat. Ndoshta më shumë se me Partinë, kjo lidhej me prapambetjen e shoqërisë
shqiptare. Ne ishim të mësuar me praninë e tyre dhe ndoshta dhe ato me praninë
tonë, por jetonim si në dy botë të ndryshme, me interesa dhe qëllime të
ndryshme dhe në një lloj kontradikte të butë. Ne na pëlqente t’i ngacmonim,
t’ju shkulnim nga pak flokët, t’i shponim me lapës në kurriz shoqet që rrinin
para nesh, por rrallë herë luanim me to ose ato me ne. Në shtator dukeshim edhe
më të largët, se veç shoqeve që rrinin në një mëhallë me ne, të tjerat nuk i
kishim parë dhe nuk dëshmonim ndonjë mall të ndërsjelltë. Edhe pse e dinim që
një ditë do martoheshim me një vajzë, nuk kujtoj të kishim shkuar ndonjëherë në
mend se njëra nga shoqet e klasës mund të ishte “kandidateja” për grua. Nuk dinim
as se ç’farë mendonin ato për botën tonë. Ju dukej e pakontrolluar, gati
idiote, me shpërthime pa kuptim dhe me mungesë disipline apo nuk e vrisnin fare
mendjen për të? Një herë, në klasën e pestë, u çuditëm kur hymë në klasë pas
një ore fiskulture dhe pamë se disa nga shoqet tona kishin shkruar të gjithë
emrat tanë në dërrasën e zezë të ndarë në tre kategori: të bukur, simpatikë dhe të pështirë. Më të shumtët ishin në
kategorinë e mesit, por ne na dukej e habitshme se ato jo vetëm mendonin rreth
paraqitjes sonë, por ishin edhe në gjendje që t’i klasifikonin. Ndoshta
rriteshin më shpejt se ne. Emërat u fshinë shpejt dhe kurrë nuk u zu më në gojë
ajo ndodhi, sepse na vinte keq për shokët tonë që i kishin vendosur në kategorinë
e fundit. Ishte gati mizore ndonëse një veprim fëminor.
Shtatorët e fëmijërisë sonë (1966-1971) ishin shtatorët më të
mirë të disa dekadave. Ishin vitet e “liberalizmit”, por gjithashtu ishin vite,
kur nuk kishte nisur kriza e ushqimeve. Rradhët në dyqanet e ushqimeve ishin më
të pakta dhe fshatarët shisnin produkte të bollshme në “merkaton” e qytetit. Merkatoja
ishte shumë pranë shkollës sonë dhe ndonjëherë parapëlqenim të vërtiteshim në të
më shumë se të rrinim brenda orës së mësimit. Kur kishim ndonjë “pesëshe” në
xhep, blinim një gotë lajthi tek lajthishitësit e shumtë, që herë pas here thërrisnin
“Ja lajthi për fuqi ,lajthiiii!”. Me
lajthitë në xhepat e pantallonave të shkurtëra nxitonim të hynim përsëri nëpër
klasa dhe kur mundnim të ]anim ndonjë lajthi me dhëmbë për ta ngrënë. Kërcitjet
ishin të forta dhe nuk i bënim shpesh. Me lajthitë e shtatoreve filluam dëmtimin
e dhëmbëve tona më shumë se sa me eëmbëlsirat. Por rënia e dhëmbëve për ne
ishte “ehuuuu sa e largët!” Shumë pranë pafundësisë ndaj vazhdonim t’i thyenim
me dhëmbë pasi i kishim ndarë me shokët e ngushtë.
Kështu mbylleshin shtatorët për t’ju lënë vendin tetorëve,
kur fillonim të mësoheshim me “robërinë”
e shkollës.
No comments:
Post a Comment