Rënia e Narcisit

Ditën që me veten mbet’ i dashuruar

Narcisi,

Qiejt u hapën

Dhe vite të tëra nuk ra më shi.

Dielli shkëlqente

Dhe nën rrezet e praruara

Me gëzimin për bukurinë e vetes,

Për gjë s’mendonte më ai.

Nuk shihte dot mpakjen e pyjeve,

Ngadalësimin e vrapimit të qingjave,

Gjethet pa ngjyrë,

Natën ju gëzohej yjeve,

Ditën diellit

Dhe dorën shkonte shpesh në fytyrë.

Por pas shumë vitesh,

Ndërsa kalonte pranë pellgut

Ku u pa për herë të parë,

Donte të shijonte sërish atë pamje mrekulluese

Por nuk mundi.

Pellgu ishte tharrë.

Si marrok vrapon ende Narcisi,

Që ka humbur të tijën pasqyrë.

Për të është gjithshka natë;

Lumturia një fjalë pakuptim,

Bota përreth një pikturë dalëboje,

Në spiralen pakthim ka hyrë.