Kënga

“Edhe këto vite që na kanë mbetur!”

E mua më dukeshin pafundësi.

Nuk di pse s’matja dot kohën;

Ajo zgjatej nga një çast

Në një tjetër më të bukur

Ndonëse nuk isha më i ri.

Trembja e mërzive,

Të beftat e thjeshta,

                Të kotat të qeshura,

Lakuriqësia gjatë gatimit,

Qëndisnin një të bukur e të gjatë stinë,

Po aq shumëngjyrëshe

Sa edhe vjeshta.

Nuk kishin trishtim mbrëmjet

Edhe pse nuk pinim verë.

Vinim e rivinim të njëjtën këngë,

Që e kishim dëgjuar me mijëra herë.

Tani atë këngë e kam kyçur,

Në fund të arkës së brengës time,

Për t’ja dhënë Karonit në të fundit udhëtim:

Kjo ishte e imja pasuri.

Që më largonte të errëtat mendime,

Që nuk më linte të tretesha në trishtim!