Arqimandriti i Mitilinit dhe Elizabeta II

Nuk di pse m’u kujtua këto ditë Arqimandriti i Mitilinit. As nuk e njihja dhe as kisha dëgjuar ndonjëherë për të dhe madje as për Mitilinin, por vite më parë pata mësuar rastësisht se kishte ndërruar jetë. Isha në Korçë dhe kisha takuar një mikun tim, me të cilin doja të rrija shtruar e të bisedoja, por ai nxitonte për të shkuar në Greqi, se ishte larguar nga jeta Arqimandriti i Mitilinit. Vazhdova të shprehja dëshirën time duke thënë se besoja që shumë shpejt miku do kthehej nga Mitilini, por ai m’u përgjigj: “ Po ku di unë kur do kthehem?! Këto ceremonitë fetare për të mëdhenjtë e kishës nuk dihet se sa zgjatin!” Kuptova që për të “rëndësishmit” e kësaj bote, ceremonitë mortore zgjasin me javë të tëra, pa vënë në dyshim se miku ndoshta nuk ma kishte shumë qejfin për të ndenjur shtruar me mua.

Ka disa ditë që në qetësi të plotë, u largua nga jeta Mbretëresha më jetëgjatë e Anglisë, Elizabeta e Dytë. Në Angli nuk zhvillohen ndeshje futbolli dhe shumë veprimtari të tjera argëtimi, por ekranet janë mbushur me ceremonitë, që lidhen me trashëgimin e pushtetit dhe me nderimin që i bëhet trupit të saj. Disa nga veprimtaritë tingëllojnë edhe qesharake për shekullin e XXI, kur çdo ngjarje ka shpejtësi të habitëshme. Fatet e shteteve varen shumë herë në disa ditë dhe mijëra njerëz vriten në luftë, por në ekranet mund të shohësh më shumë “tellallë“ që lajmërojnë se do ndodhë kjo apo ajo këto ditë në Londër, apo një tufë me shtetarë të veshur në të zeza që thërresin “Zoti na shpëtoftë Mbretin!”

Trupi i të ndjerës Elizabetë do shkojë në disa kisha, ku do nderohet nga populli i saj i përvuajtur dhe vetëm pas dymbëdhjetë ditësh do prehet në banesën e fundit.

Përse?

Ndoshta është një pyetje pakuptim, por e gjithë kjo “pompë“ dhe përkushtim i Medias nuk është gjë tjetër veç propagandaë për të mbajtur në fuqi një formë organizmi shtetëror, të cilës i ka kaluar koha që shekullin e kaluar. Carli III, Kamila, Uilliam, Harri dhe Xhorxhi janë personazhet, për të cilët flitet gjatë vitit më shumë se për këdo tjetër, ndoshta po të përjashtojmë vetëm të ç’ekuilibruarit Trump dhe Putin.

Eshtë një e vërtetë e madhe, që largimi i një njeriu nga jeta prek shumë ndjenja dhe duhet respektuar dhe duke kaluar edhe një kohë pikëllimi dhe zije. Kështu e kanë organizuar në jetë njerëzit raportin e tyre me vdekjen. Por çdo gjë ka nevojë për një masë, se në të kundërt shija që le nuk është ajo e duhura, qoftë kur ikën një prijës fetar si Arqimandriti, qoftë një Monark i rëndësishëm.