Postimi nr. 1000

Sot më ra në sy se kishte 999 postime, që përbëjnë një mesatare prej rreth 150 postimeve në vit, të mjafta për të më kualifikuar si “grafoman”. (Ka liçencë për grafoman? Kjo pyetje më shkoi ndërmend se një i njohuri im shqiptar, pyet vazhdimisht për liçenact, për çdo lloj aktiviteti, që sheh si turist në Kanada. Psh. Ka liçencë, ky që rrit kuajt?)

Diku, në postimet e para të këtij blogu, kam përmendur, që postimi i mendimeve është një mënyrë e mirë për të zëvendësuar të folurit me vehte trotuareve. Sa të bëhem qesharak në sytë e nordikëve të Amerikës, bëhem qesharak në sytë e bashkëatdhetarëve dhe bashkëqytetarëve të mij. Në një mënyrë a në një tjetër, të gjithë përqeshemi pas krahëve, ndaj blog-u është një mjet për të thënë - Nuk më bëhet shumë vonë edhe nëse më qeshni!

Në kushtet e jetës në Shqipëri, këto postime do ishin pjesë e bisedave me miqtë e mij më të mirë, me të cilët këmbejmë tallje dhe fshikullime dhe njëkohësisht edhe mësojmë prej njëri tjetrit. Kjo gjë, këtu më mungon së tepërmi. Për fatin tim të mirë, miqtë e vjetër, por edhe ata të rinj, zgjodhën të mos komentonin në postimet e blogut, gjë që ma ka bërë të lehtë vazhdimin e shënimeve në të. Në kulmin e fushatës së zgjedhjeve të fundit në Shqipëri, dikush pa emër, që donte të më fyente komentoi disa herë, por kjo është e natyrshme për dikë, që flet me vete në trotuar. Do dalë dikush të thërresë prapa qoshkës “Ej hajvan, mllefist dhe i dështuar!”

Nuk di se cilat janë emrat më të përmendura në postimet e mija, por dyshoj se do jenë Edi Rama, Kadareja dhe Niko Peleshi. E megjithatë, në emrat që kërkohen nga ata, që lexojnë, renditjen e kryesojnë përsëri treshja Rahim Ombashi, Koçi Xoxe dhe Eduard Zaloshnja.

Kombinim tepër i çuditshëm!

Idetë?

Ndoshta janë tepër të pakta idetë në postimet e mija.

Zakonisht rreth tyre shkruajnë njerëzit e mëdhenj…jo grafomanët!