Në të njëjtin pyll më shpjerë kur të ligem
Dhe po mos ketë zbritur e bukura vjeshtë
Pas rrënjëve të vidhit nga pak do ngrihem,
Të pres, që kënga e kardinalëve mos rreshtë.
Më lerë pas trupit veç fanellën e leshtë
Ashtu si pat qënë porosia e nënës,
Nga krimbat brejtës do mbrohem më lehtë,
Do të qullem më pak nga lotët e hënës.
Mos qaj kur të m’puthësh për të fundit herë,
Se magjinë e buzëve e prishin lotët,
Nëse të parën puthje kur erdha s’e kam ndjerë,
Me të fundit të mbetem, kur mpleksen botët.
Flokët e verdhë mbi një bluzë të zezë
Dua të shoh ndërsa mes drurësh tretesh,
Do më ngrohin kur të bjerë e fundit vesë,
Do ndrijnë kur të jem mes t’pafundme netësh
No comments:
Post a Comment