Po cila është forca, që e mban të lidhur këtë system të çuditshëm
me një ujdhesë të rrethuar nga të gjitha anët nga oqeani, me një diell të mërthyer
në një kënd të qiellit dhe thuajse gjashtë njerëz, që theken nën hijen e
palmave dhe zgjohen e flenë gjithmonë kur ka dritë? Për të gjetur këtë mister
duhet pritur gjatë, shumë gjatë deri sa në ujdhesë të ketë shumë më shumë se
gjashtë individë, kur dis aprej tyre të kenë filluar edhe të bëjnë shenja në
pllakat e gurit të hirtë, që duken në pjesët ku nuk ka rërë. Por edhe pasi të
ketë shkuar shumë kohë, do duhet që njëri syresh, të ndodhet nën hijen e një
palme pikërisht kur njëra nga arrat e kokosit të lëvizë në një drejtim të
paparashikuar dhe të shërbejë si shtysë për ujëvarën e mendimeve të tij, që do
sjellin pashmangmërisht një teori të saktë e të çuditshme rreth forcës sunduese
në qoshen e gjithësisë ku ndodhet ujdhesa. Në ndryshim nga banorët e ujdhesës,
të cilët kanë gjithë kohën dhe durimin për të pritur, pikërisht se nuk ka perëndim
të diellit dhe askush nuk mund ta zerë rob kohën e ta coptojë në njësi të vogla
e më vonë të tmerrohet se njësitë zëvendësojnë njëra tjetrën e dikur kanë për të
mbaruar, ne nuk kemi mundësinë të presim pafundësisht sepse I njëjti diell tek
ne perëndon dhe na trishton humbja edhe e një dite tjetër. Duhet të tregojmë sa
më parë se ç’ndodhte, ç’ndodh dhe pse ka ndodhur e ndodh, kur thuajse gjithshka
është e ndryshme nga bota e jonë, ku gjërat që hedhim lart do vijnë medoemos
poshtë, po mos ju kemi dhënë atë që e kanë quajtur në mënyrë trembëse “shpejtësia e parë kozmike”.
Oqeani nuk kishte valë përreth ujdhesës. Asnjëherë nuk
kishte patur, të paktën me sa kujtonte më i moçmi I banorëve të ujdhesës, ai që
e kemi quajtur Dyri. Dyri kujtonte shumicën
e ngjarjeve të së shkuarës, ashtu si ja kishin treguar të parët e tij.
Ata i kishin treguar , që oqeani ishte gjithnjë i qetë, dhe rrinte përqark
Ujdhesës si rri vaji i kokosit rreth një peshku të dalë gabimisht në breg e të
hedhur në një enë të gdhendur me vështirësi në gur e të vënë mbi zjarr. Më vonë
ai kishte kuptuar, që vaji i kokosit, rrinte po njëlloj edhe ndaj peshqve të
kapur me duar në ujin e cekët në breg, por i pëlqente të përsëriste krahasimin
ashtu si ja kishte thënë gjyshi i tij i shumërrudhur.
(vijon)
No comments:
Post a Comment