Hëna e plotë

Ata duheshin vetëm kur e plotë ishte hëna

Edhe pse nuk ishin lunatikë.

Atij i pëlqente të dëgjonte kujisjet,

Ajo nga dashuria kishte frikë.

Netët e tjera qëndronin larg,

Të tjerë puthnin,

Harbonin nëpër bare,

Dëfrimeve pa fund,

Nën vezullueset drita,

Hëna e mpitë nuk shfaqej ndër dritare.

Ankthin ajo e ndjente papritur;

Malli qerpikëve i mblidhte lotë.

“Duhet të ngrihem,

Drejt tij të nisem

Sonte do jetë hënë e plotë.”

Pyllit në muzg,

Duke vrapuar,

Nën dritën që thyej në gëmusha,

Në të bardhën lakuriqësi të saj,

Veç gjysmëhënës së artë,

Që i ndriste në gusha.

Në krahët e tij pranë trungut të argjendtë të pemës,

Strukej e gjitha duke u dridhur.

Symbyllur,

Ndiqte rrahjet e zemrës,

Më tej bastardi Maks,

Kuiste hidhur.

Të bër njësh

Endrrat përzjenin

Nuk ishin më në këtë botë.

Në pellgje ujrat ishin tërhequr

Kudo sundonte hëna e plotë.