Po ty ç’të duhet?!

Po vërtet ç’më duhet mua?

Mos jam ndonjë nga cmirëzinjtë, si cilësohen në “furçat”, që i bëjnë Nikos militantët apo të tjerë dritëshkurtër, që për Partinë mund të thonë çdo marrëzi, ata që kundërshtojnë Kullën?

A ndoshta ka të drejtë Jano, që thotë në mënyrë figurative se “mjekra e lënë në kujtim të viteve të humbura” nuk më le të shikoj mirë?

Mundohem të grërmoj thellë vetes, të gjej përgjigjen e pyetjes, që më mundon mua dhe dashamirësit e mij:

“Po unë çkam kaq shumë me Kullën?”

Nuk ka të bëjë as me prirjet e mija arkitekturore dhe as me politikën. Aq më pak me Bolles+Wilson. Ndoshta të njëjtat gabime do bëja dhe unë po të projektoja për një qytet në Peru apo në Tailandë. Do gjykoja ftohtë mbi vëllimet, siluetat dhe raportet mes hapësirave teknikisht dhe për tu ndjerë, që kisha qënë edhe unë atje.

Ka qënë një pjesë bulevardi, shumë e dashur për mua në fëmijëri dhe adoleshencë, të cilën e shkatërruan. E kam fjalën për pjesën e “Republikës” të mbuluar nga gështenjat e egra, prej Bopit e deri tek Furra e Ligorit. Ishte një pjesë e qytetit, të cilën nuk e heq dot as sot nga mendja. Në vend të saj është një pjesë bulevardi e zbrazët, pjesë e një sheshi pa shumë hije dhe një ndërtim, që dikur shkodranët e quajtën “radio me bateri”.

Pjesa tjetër, po aq e dashur dhe plot dritë, ka qënë trotuari para shën Gjergjit e deri para Pallatit të Kulturës. Ishte një hapësirë e ndriçuar nga dielli edhe mëngjesave, por sidomos në pasditet e bukura të qershorit kur kundërmojnë bliret. Në atë pjesë trotuari të gjerë shikoje vazhdimisht shkrimtarë dhe aktorë, violinistë dhe këngëtarë, që hynin e dilnin në Pallati apo në Biblioteka, ose rrinin në grupe duke qeshur dhe diskutuar për Korçën dhe artin.

Tani diellin e atyre pasditeve të vona, do e “grabisë“ një vëllim i shëmtuar betoni, që do bëjë të mos e harrojmë kurrë ashpërsinë dhe brutalizmin e pushtetit.

Unë nuk jetoj atje.

Por mendja dhe endrrat e mija janë edhe pa dashur unë në atë pjesë të Korçës.