Dielli lindi ne Jutika (Kreu 2)

2.

           

            Hallakatur, shpirtrash rrekur, tek kjo shkretëtirë e vdekur

            ..Në këtë dhomë tmerr përndjekur, thuam' t'lutem, po të lus...

            “Nuk besoj se është më shumë se dhjetë minuta që këtu” , mendoi dhe e ktheu menjëherë timonin djathtas dhe hyri në një nga rrugët e Filadelfias së vjetër. Rrugët kishin mbetur po aq të dëmtuara sa herën e fundit, që kishte shkuar tek shtëpia muze e Poes.

U ndal në rrugën "Kopshti Pranveror" edhe pse mund të vonohej. Ishte e kushedisata herë, që shkonte në atë vend të shenjtë për të. Ndoshta jo sa varri i Poes. Parkoi makinën para ndërtesës trekatëshe të Shoqatës Gjermanike dhe zbriti nxitimthi. Para kangjellave, pranë statujës së Korbit u gjunjëzua disa sekonda pa ditur nëse duhet të bënte kryqin apo thjesht të puthte majrat e gishtave të duarve, ndërsa mbante pëllëmbët e takuara para fytyrës. Korbi shihte lart dhe pa krrakaritur nuk mund të përsëriste fjalët profetike "Më kurrë". Ishte tepër i bronxtë dhe dukej si i përzhitur keq në atë natë të errët. Mendoi të telefononte në numurin e shkruar mbi derën e shtëpisë së Poes. E dinte, që zonjusha Van Klysten, për 3-4 minuta do ishte aty dhe do tregonte plot entusiazëm rreth diçkaje të sapozbuluar për Poen, e më pas do hapte derën e muzeut të gjeniut të letërsisë gotike. Dy djem me ngjyrë, që po qeshnin me sa fuqi kishin duke drejtuar kryet nga ajo, e bënë të hiqte dorë nga çka i kishte lindur në kokë. U ngrit më këmbë dhe filloi të hidhte hapat shpejt drejt “brumbullit” të kuq. Të qeshurat e rinoshëve të zinj, po dëgjoheshin më të qarta dhe ajo, nën një drithërimë të beftë, mendoi që Poe kishte rinisur të shkruante një tjetër tregim plot krime e të fshehta. "Mjaft u bëre si e reja e trembur e pesëmbëdhjetë vjetëve më parë" qortoi veten dhe vazhdoi me hapa normalë të afrohej drejt ndërtesës së Shoqata Gjermanike. U step. Pa pas makinës së saj,  një fuoristradë  të verdhë me disa ravijëzime të zeza, e cila nuk kishte qënë disa minuta më parë. "Nuk isha larg të mos e dëgjoja zhurrmën e saj, kur parkoi". Brenda xhamave të errët të BMW-së, nuk dukej në ishte kush. Nxitoi të hapte derën e "brumbullit" me çelës, pa provuar në distancë, nga frika se kërkëllima e hapjes automatike, do cyste dikë, brenda makinës së shtrenjtë me xhama të errët.  Hyri shpejt brenda barkut të vogël të  pashkëzës, mbylli gjithë dyert dhe u kthye në Rrugën e 6-të për të vazhduar udhëtimin. Me vështrimin e fundit nga pasqyra, kishte parë targën para makinës. Ishte e gjitha një flamur gjerman i paraluftës. Mbi shiritin e bardhë ishin numurat dhe gërmat 1934BCX. I kuqi dhe i ziu ishin pa shenja. Vazhdoi të kontrollonte nga pasqyra nëse po e ndiqnin dhe pa hyrë në autostradën 76 u sigurua që kishte qënë një frikë e kotë.

(vijon)