E shkrojta thjesht VIP-a edhe pse tehu i shkrimit do jetë
rreth atyre që quajmë sot njerëz shumë të famshëm apo “super të pranishmit në
media”. Bile, jo për zilinë e përgjithshme apo të papërcaktuar, por për atë që
kanë të shkolluarit mediokër ndaj atyre që gëzojnë një popullaritet të jashtëzakonshëm.
(Duhet të pranoj, që mua më bezdis shumë prania e Billit dhe Kejt bashkë me
Xhorxhin e tyre në gjithë llojet e medias, por nuk kam zili dhe antipati për
ta. Thjesht urrej popullaritetin e trashëguar dhe për të cilën njeriu nuk ka bërë
asgjë vetë, veëse ka qënë një vezë në një mitër të quajtur mbretërore dhe që është
fekonduar nga një spermatozoid mbretëror; në rast se analizat gjenetike janë bërë.)
Përçmimi që vjen nga zilia ndaj të sukseshmëve, duhet ta
pranoj që është një dukuri cazë korçare. Nuk e di nëse ne e kemi nga klima, nga
mungesa e jodit në ajrin e Fushës së Korçës apo nga dendësia e popullsisë në
qytet, por e kam ndjerë që e kemi pak më shumë se qytetet e tjera shqiptare të
të njëjtës madhësie. Vënia e vlerave në dyshim nuk është gjë e keqe, por përçmimi
apo më keq denigrimi është vetëm zili e përzjerë me injorancë.
Nuk po zgjatem të analizoj komente të tipit “po ç’është kjo
Ledi Gaga, që nxjerr bythën jashtë!” apo “Ik o me gjithë atë Majkëll Xhekson se
ishte pedofil!”, që edhe pse nuk janë të rralla dëshmojnë vetë për zilinë e zezë.
Do merrem me një lloj zilie më të
kamufluar, e cila vjen nga profesionistët e shkolluar.
Flitet shumë rreth “fryrjes” së
njerëzve “pa vlera” të mirëfillta mendore, të cilët jo vetëm pasurohen por janë
edhe të adhuruar nga turmat. Këshut përmenden sportistët e famshëm, këngëtarët
e pop-it dhe rock-ut, politikanët dhe deri tek artistët e Hollivudit. Si kundërpeshë
vihet mosnjohja nga masat e shkencëtarve, ata që duhet të jenë të adhuruarit e
vërtetë të turmave. Unë nuk e përjashtoj teprimin që bën media dhe kryesisht për
qëllime edhe të fitimit, e inkurajuar edhe nga bizneset sponsorizuese apo nga
lobet që janë pas tyre. Por dukuri a e famës së sportistëve dhe aktorëve apo këngëtarëve
nuk i përket 100 viteve të fundit. Në qytetërimet e vjetra, bustet e sportistëve
dhe aktorëve të njohur ishin përkrah atyre të Aristotelit e Platonit; emrat e
gladiatorëve ishin më të famshme se ato të senatorëve, por edhe të studiuesve;
Neroni kur po i jepte fund jetës nuk tha “këtu po vdes një perandor”, por “këtu
po vdes një artist.”etj. Unë nuk kam njohuri të thella në psikologjinë e
turmave apo edhe atë të individëve, për të përmendur shkaqet e vërteta përse
kjo ndodh. Por, njoh disa fakte të jetës së përditshme, të cilat i kujtoj nga fëmijëria
ime dhe i krahasoj edhe me ato që duan fëmijët e sotëm. Janë shumë të rrallë fëmijët
që thonë “Dua të bëhem shkencëtar!”, por me dhjetra ata që sëritin profesione
si actor kinemaje, balerinë, futbollist, piktor etj. Dhe kjo është më e vjetër
se dalja e gazetave apo më keq e televizionit. Idhujt e fëmijërisë sonë nuk
ishin as Sotir Kuneshka dhe as Eqerem Cabej, por Panajot Panoja dhe Vaçe Zela(për
ta thjeshtuar pak krahasimin e për mos përmendur idhujt e huaj të adoleshencës,
të cilët mund të quhen edhe si rrjedhojë e ndikimit të televizionit).
(vijon)
No comments:
Post a Comment