Mos ik
Mos më lerë!
Le të harrojmë,
C’mund të harrohet
Dhe s’ka më vlerë.
Të fshijmë çastet e keqkuptimit
T’ja lemë harrimit,
Të harrojmë ankthet,
Mos lemë të kthehen,
“Pse-të“ e dyshimit,
Vrarë prej trishtimit,
Ndienjat të zbehen.
Ndaj mos më lerë,
Ti pse më le,
Të lutem mos…
Unë do të sjell,
Të shiut perla,
Mbledhur në ëndrra,
Që kanë veç diell.
Thellë tokës do marr
Me ngulm, pa rreshtje
Të stis tënden veshje
Gjithë dritë dhe ar.
Do ngre mbretëri,
Mbi të puthjes brigje,
Me të dashurisë ligje
Mbretëresh’ do jesh ti.
Ndaj mos më lerë,
Mos më lerë,
Të lutem mos më lerë!
Të lutem dhe pak rri,
Se do krijoj fjalë,
Që kuptim nuk kanë,
Po do i pëlqesh ti.
Për dashnorët do flas,
Që sërish zjarrin,
Në zemër e marrin
Dhe ndarjen lenë pas.
Do tregoj për një mbret
Që dashuroi si i marrë
Por mbeti pa të parë
Dhe u lig e u tret.
Ndaj mos më lerë
Ti mos më lerë,
Të lutem mos…
Oh mos më lerë,
S’do ketë më vaje
S’do ketë as fjalë,
Të fshihem më lerë,
Vetëm të të shoh
Vallen, buzëqeshjen,
Vetëm të t’dëgjoj
Këngën edhe heshtjen.
Të shndrohem më lejo
Hije e tëndit vegim,
I dorës shëmbëllim
Nga pas të t’ndjek kudo.
Por mos më lerë,
Ti mos më lerë
Të lutem mos…
No comments:
Post a Comment