Ajo nuk ishte si më parë;
Nuk më shihte më në sy.
Një numur të kaltër mbante zverkut të bardhë
1102
Përmbys plluskonte pellgut të kohës,
Shtangëm kur e pamë të dy.
“Si e thërrisje?”- ti lehtë pëshpërite
Mes dhëmbësh më doli:
“1102”
“Kur iku i mori të gjitha
Apo la diçka tek ty?”
Unë heshta dhe u mundova të kujtoja,
Në kishte ndonjë kuptim
Numuri - 1102
No comments:
Post a Comment