Ti më shtyve.
Larg nga ëndrrat,
Të cilat ende nuk i kishim përzjerë.
Padashje më shtyve
Nga këndi i mbledhur i syve
Në një të humbët humnerë,
Nga ku nuk shoh nëse dielli ka lerë,
Dhe që dot s’na nxe të dyve.
Pastaj symbyllur
Përreth me duar më kërkoje,
Në vendin ku ishim ulur,
Sandalet e mbetura prekje plot droje.
Prej trupit shkulur,
Kur padashje ishe përkulur,
“Të dua” të më thoje
Dhe nuk kishe ndjerë se më pate humbur.
Ashtu mbetëm.
Ti në të lartin vend ndriçuar
Dhe me ankth prêt ç’ka gishtat s’gjetën,
Pa ditur ç’ke shkaktuar,
Kur e dashuruar
Me një shtyrje të lehtë,
Më nise në një botë të harruar,
Ku duhet të rri i vetëm.
No comments:
Post a Comment