Tuli (Kepucet ciklamin)

 

Atij i pelqenin tulipanet. Aq shume i pelqenin dhe nga qe mbillte ne cdo pellembe te bashtes dhe gjithkund ku kishte pak dhe i kishin ngjitur nofken Tulipansi. Madje e therrisnin me perkedheli Tuli edhe te afermit e tij. Pasioni i kishte lindur ne rini, kur kishte ndenjur perballe nje lulerritesi plak, qe ne qytet e quanin “Kirurgu i luleve”. Agronomi plak tundte koken i pakenaqur kur e therrisnin kirurg, se do i kishte pelqyer me shume ta quanin “gjinekologu i luleve” edhe pse i pelqente shume t’i shartonte dhe te krijonte versione te reja, te papara as edhe ne Vendin e Tulipaneve. Per te lulet ishin forma me e perposur e vagines se femres, ndaj dhe do e ndryshonte me lehtesi nofken “kirurg” me “gjinekolog”, por ishte e kote se qytetit tashme kishte folur. Nuk ja kishin njohur meriten as kur pat krijuar tulipanin e dhembezuar ne majat e petaleve, ide qe i kishte lindur nga nje bejte popullore vulgare, por qe kishte nxjerre lulen aq te vecante, te cilen e pat pagezuar latinisht “albanicus dentalicus bulbiferous geophytes”.

Tuli pat mesuar te kultivonte tulipanet nga “kirurgu” por nuk kishte aftesite e plakut per te krijuar. Te gjitha qepzat qe kishte trasheguar nga lulerritesi i ruante me fanatizem, vecanerisht albanicus-in, qe nuk ndodhej ne asnje kopesht botanik ne bote. Kishte qene amaneti i fundit i kirurgut pak caste para se Tuli te kujdesej per porosite e fundit te tij, mes te cilave vendosja e petaleve te lules se krijuar mbi kapaket e mbyllur te syve te mjeshtrit. Ashtu e paten percjelle edhe thelle dheut, te cilin e kishte njohur imtesisht ne vite.

Lulet e vecanta i mbillte ne kendin me te spikatur te kopeshtit te tij, te rrethuar me nje kangjell fine hekuri te rrahur, mbi te cilen, ne nje tabele te vogel mund te lexoje ne alfabetin e Stambollit fjalet “Por nga gjith’ ato me pare dua me shume Shqiperine”. Kangjella dhe tabela nuk kishin qene mes porosive te fundit, por Tuli pat menduar se plakut do t’i kishin pelqyer.

Letrave te shumta te shoqates se tulipanisteve holandeze per te bashkuar “albanicus-in” me te gjithe familjen stermadhe te tulipaneve ne bote nuk ju ishte pergjigjur. Kishte njohur tulipanet nga kirurgu, ishte dashuruar prej tij me to dhe deri ne vdekje nuk kishte per ta shkelur amanetin. Ne stinet, kur tulipanet nuk kishin lule, pjesen mbi kangjella e mbulonte me nje membrane pleksiglasi qe nuk lejonte kend te germonte ne vendin e spikatur te kopeshtit. Nuk lejonte as bijen e vetme t’i afrohej atij vendi qe per te ishte i shenjte.

Deri diten qe dicka e paparashikuar ndodhi...