Deshtaket

Ata mund t’i gjesh kudo. Edhe pa u munduar shume. Me lehte mund t’i takosh ne “kafenene e preferuar”, atje ku nuk i duan as kamarieret, se ndonjeher i bishtnojne pageses. Dhe jo se deshtaklleku ka bere t’ju mungojne te ardhurat, porse pikerisht deshtaklleku ju jep kenaqesi kur kafene e lene papaguar. Madje kjo ju jep me shume kenaqesi se kur ja u paguajne te tjeret, gje qe ndodh me te shumten e kohes.

Deshtaket rrine shume rralle vete. Vetmia i tremb. Per me teper, ne vetmi e kane te veshtire te presin t’ja u paguajne “harxhet” te tjeret. Gjithashtu“solidariteti” me te ngjashmit i ben te ndjehem me te sigurt ne nje bote te sunduar nga pasiguria dhe ku me e pasigurt eshte qenia e tyre e deshtuar. Ne grup mund te flasin me ore te tera per “deshtimet” e te tjereve, per “historite roze” te VIP-ave dhe “historite e zeza” te vulgut, gje qe i ben te mendojne se vertet nuk jane VIP-a, por nuk jane as vulg.

Ajo c’ka i ben me te rrezikshem deshtaket eshte fakti qe nuk deshtojne te ciftohen dhe te riprodhohen. Madje rralle here deshtojne edhe ne bashkimin e tyre se si mund te deshtojne dy te deshtuar? Ka syresh qe rrine gjithe jeten bashke dhe nuk ndahen asnje cast, ka te tille qe rrine shume pak bashke por nuk e humbin kurre dashurine e tyre te deshtuar dhe ka gjithashtu nga ata, qe e pranojne deshtimin e lidhjes, vertiten rrugeve pa partnerin, por nuk ndahen kurre. Se nuk mund ta pranojne deshtimin!

Po pse duhet humbur koha per te shkruar per deshtaket?

Ndonjehere per te keshilluar adoleshentet qe te mos behen te tille, ndonjehere per te treguar se bota do kishte deshtuar plotesisht po te mos kishte edhe si ata dhe ndonjehere per t’ju bere te qarte se njerezit i njohin. I njohin dhe dine jo vetem se c’thuhet ne tryezat e tyre, por edhe se c’fare poshtersish jane ne gjendje te bejne.

Dhe jo se jane njerez te ligj!

Thjesht se jane deshtake!