Ishte nata e bulktheve
Që magjishëm gumëzhinin kërr-kërr.
Ai befas u shfaq,
I palexueshëm,
Pa moshë,
I paprekshëm si në një ëndërr.
Hëna nuk ishte e plotë,
Madje diku ishte fshehur,
Në tryezën më tej disa të dehur,
Gjysma fjalësh thoshin dhe qeshnin me lot’.
Ajo dëshëronte të flakte petkat,
Të kalëronte mbi të ashtu çveshur,
Le ta shihnin të pranishmit,
Të dehurit le të shkuleshin së qeshur.
Ai ngultas e pa,
Sikur t’i thoshte:
-Nuk ka pse ngutesh!
E magjishme ishte nata
Dhe kërr-kërr këndonin bulkthet.
No comments:
Post a Comment