Ishte nata e gjinkallave
E gjinkallave përtace,
Por që nuk lodhen së kënduari.
Në lëndinë ai priste
Gjithë durim priste
Ajo të ndahej nga i vluari.
Do e përfshinte për beli,
Atje ndanë pyllit,
Më pas do shkonin tek zabeli
Bashkë do rrinin
Deri sa të ndriste i agut ylli.
Por ajo ishte mpleksur me verë
Në një të bukur pijetore,
Ai me aq durim e priste
Castet tej treteshin
Orë pas ore.
Gjumi të shkretin e pat zënë
Ndërsa i priste të sajat dhele
Ajo me verës, avujve, puthjeve.
Këngën nuk rreshtnin gjinkallat dembele.
No comments:
Post a Comment