Arratisur vetmisë së ëmbël
Tek rruzujt dhe figurat,
Tingujt false duke dëgjuar,
Atje ku të rreme janë ngjyrat.
Nuk më bëjnë më këmbët
Mpirja kryet më ka rrëmbyer,
Në shtratin tim drithërohem
Pyes:
Përse jam kthyer?
Diçka më tërhiqte këtu,
Aroma e lënë nënkresores,
Shalli
yt i mëndafshtë,
Pllaquritja
e shputave në ujë,
Gravura në dru.
Të gjitha këtu kanë mbetur
Dhe më duhet t’i flak,
Mëngjeset të përzjej me mesnatat
Të iki larg.
Të kërkoj a ka nxjerrë deti kujtimet
Bashkë me guacat dhe leshterikët,
Palma e përkulur në ka prekur ujin,
Iguana në ka mposhtur frikën.
Në një bohçe po pështjell të fundit ëndërra
Dhe trenin e parë do kap,
Diku ka për të më shpënë
Atje ku të hedh të fundit hap.
No comments:
Post a Comment