Ditë të trishta vere
Ndërsa rrushi piqet
vreshtave përbri,
Për tu kthyer në verë
të vjetër,
Që kurrë nuk do ta
pimë
Sikundër nuk pimë,
As herën tjetër,
Të ruajturën verë të
njëzet viteve më parë.
Prisnim,
Diçka të ndodhte,
Diçka padurimisht të
pritur,
Që kurrë nuk kishte
ngjarë,
Ndërsa rrinim ngjitur
Dhe njëri-tjetrin
ndjenim,
Edhe pse nuk e kishim
parë.
Dëgjonim këngën e
magjishme
Të kthimit të mushtit
në verë,
Ndërkaq e dinim
Që për të tjerë
Me ëndrrat nderë,
Si asnjëherë,
Dashuria zjente.
Trishtimi ne na
mbërthente
Dhe nuk e linte
gëzimin të harbonte,
E të të thoja:
“Eja sonte!”
“Eja të takohemi mes
hardhish,
Atje ku veshulët e
rrushit nga dielli nxehur,
Nga lëngjet behur,
Thërrasin gishtat e
vetëm ngelur,
Për t’i vjelur.”
Embëlsia e dëshirave,
Si të mpiksurat lëngje
të rrushit,
Na mbetej nëpër
gishta,
I mbante ngjitur,
Asgjë për të arritur
Në ato ditë vere të
trishta.
No comments:
Post a Comment