I shkatërrova të gjitha.
Pianon e vogël,
Peisazhin
e varur në mur,
Pallton e madhe të dimrit,
Pjergullën e posaçelur,
Lëndinën e fqinjit.
Tani nuk kam ku të luaj,
As sytë ku t’i preh.
Nuk mund të mbështillem netëve të acarta,
As verë dot nxjerr,
Nuk kapërxej dot gjerdheve.
Mbi të shqyerën tastierë të gjoksit
Me rripa kanavaceje gjithë ngjyra do mbuloj plagët,
Dhe me të mbeturat gjethe të hardhisë,
Se nuk mund të shkatërroj edhe veten,
Gjithë ditën duke qarë,
Ndoshta një ditë do kem edhe shpëtim,
Larg shtëpisë,
Larg nga dashuri e marrë.
No comments:
Post a Comment